1500 1501 1502 1503 1504 1505 1506 1507 1508 1509 1510 1511 1512 1513 1514 1515 1516 1517 1518 1519 1520 1521 1522 1523 1524 1525 1526 1527 1528 1529 1530 1531 1532 1533 1534 1535 1536 1537 1538 1539 1540 1541 1542 1543 1544 1545 1546 1547 1548
WYSZUKIWANIE
Pełny tekst
Znaleziono: 4
zachowanych: 4 + zaginionych: 0
1 | IDL 8 | Helius EOBANUS Hessus (KOCH) do [Ioannes DANTISCUS], Cracow, [1512, shortly before February 17] (poetical letter) | ||||||||
Podstawy źródłowe - stare druki:
| ||||||||||
Tekst + aparat krytyczny + komentarzZwykły tekstTekst + komentarzTekst + aparat krytyczny
In poetam quendam, qui pro Christo Phoebum in carmine invocandum scripserat
Cum nova Sarmatici canerem connubia regis
Vix bene praecipiti carmina ducta manu Frivola mendacis reieci numina Phoebi Inque meo primus carmine Christus erat Legerat hoc quidam divini nominis hostis Et falso dixit nomina vatis habes Vatibus aspirat victura poemata Phoebus Sordet et est Christo gratia nulla tuo O furiis vox digna, tuo dignissima Phoebo Quid rogo Christicolam dicere peius erat? Vanane? pro veris Phoebine ego numen adorem? Num ferar ingratus maxime Christe tibi? Cuius et hoc habeo praeter tot milia munus, Quod mihi non tantum vena maligna fluit Prisca Deos coluit lapides et ligna vetustas Et tot ficticios nil nisi monstra Ioves Numina Christigenae docti meliora poetae Imbuimus trino carmina nostra Deo Est Deus in nobis, non qualem Naso canebat Christo non Phoebo pectora nostra calent Est Pluto in vobis agitante calescitis illo Sedibus infernis spiritus iste venit Sed tamen est ratio cur Phoebum agnoscere possis Et Musas dicas carminis esse duces Non ut honore Deo, non ut virtutibus aeques, Non ut adorandum numen habere putes Musae, Mercurius, Phoebus, Pan, Liber, Apollo Nomina sunt uni contribuenda Deo Ludere nominibus licuit semperque licebit Credere nequaquam numen habere licet Sed quis in hac adeo tecum certarit arena Confossus iaculo concidis ipse tuo Tu tamen insidiis mecum congresse, fateri Non audes nomen vane poeta tuum Et cum me versu plus quam frigente lacessas In numero vatum vis tamen esse miser Nunc age responde, nunc te mihi perge fateri, In vivis aliquod si modo nomen habes An metuis quem sic contempseris, anne timendus Qui nihil argutum concinit esse potest? Denique si solus satis est in carmina Phoebus Qui potuit Phoebus cedere Christe tibi? Phoebe magister ades te Marsia provocat alter Ecce tibi haec etiam dilanianda cutis Non igitur vates triviali cede poetae Sume age pro Phoebo fortiter arma tuo Non ego secreto tecum luctabor in antro Sed doctos tecum stabimus ante viros Tu Phoebi tripodas, nos Christi signa feremus, Partaque victori gloria munus erit. | ||||||||||
2 | IDL 6237 | Helius EOBANUS Hessus (KOCH) do Ioannes DANTISCUS, Cracow, [1512-02-17 — 1512-02-28] (poetical letter) | ||||||||
Podstawy źródłowe - stare druki:
| ||||||||||
Tekst + aparat krytyczny + komentarzZwykły tekstTekst + komentarzTekst + aparat krytyczny
AD IOANNEM DANTISCUM SECRETARIUM REGIUM Haec eadem, ut cernis, reddidit ista tibi. Nam mihi vix spatium quo respondere pararem, Et calamo digitos applicuisse fuit. Sed fuerit properata licet tua musa, putares. Conatam melius non potuisse coli, Nulla Venus Phrygia formosior esset in Ida, Nulla vel in patrio flumine lota Dryas. Excelsa virides lauros in fronte gerebat, Vincebant Paphias lumina bina faces. Fratrabant niveo teretes in pectore mammae: O etiam magnis nympha petenda Deis. Quo tamen implicitos odiosa Methaphora nodos? Quid iacis incertos stridula musa sonos? Tam mihi visa decens, tam vivida, tamque diserta, In subito excussis est tua musa modis. Talia qui scribit subito dictata furore, Qualia legitimo tempore scripta dabit? Cedo libens, istoque tibi certamine palmam Offero, laus Musae quantulacumque meae est. Nos canimus magno victricia iubila Christo, Ut cogunt vites humida praela novas. Quod tamen haec scribis subito fluxisse calore, Plus quoque quam credi quod potuisset erat. Libera Musa animos a carmine sumit, et audet Contrahere in parvas tempora longa moras. Sed tamen ista tuae fuerit sua gloria Musae, Plus merito certe carmina nostra probas. Sum tuus aeternoque tibi devinctus amore, Pro quo perpetuo tu quoque noster eris: Quod petis, ut veniam conviva rogatus, habeto Quod pro me reddit littera nostra tibi Si potero rebus non impedientibus istis Me quibus implicitum cura molesta premit, Principe si demum vacuo spirare licebit, Ad cenam venio, dulcis amice, tuam, Sed venio. Quid enim tibi non concesserit Hessus, Parca modo cenae pars volet esse meae Non Venerem, non vina peto, satis ipse superque Sufficis in partes has nihil adde precor Si tamen affuerint Venus et cornutus Iacchus Accedet nostro gratia tota choro Hoc tamen accipies dictum ratione pudica Nequitia a versu debet abesse meo Vive vale, et placida properatam fronte Thaliam Accipe, sic tecum quem petis hospes erit. | ||||||||||
3 | IDL 6238 | Helius EOBANUS Hessus (KOCH) do Ioannes DANTISCUS, Cracow, [1512-02-17 — 1512-02-28] (poetical letter) | ||||||||
Podstawy źródłowe - stare druki:
| ||||||||||
Tekst + aparat krytyczny + komentarzZwykły tekstTekst + komentarzTekst + aparat krytyczny
Farragines, 1 (Sylvae 1.1)
AD EUNDEM DANTISCUM
Legimus hesterna ductas tibi luce Camenas
Pauca, sed aeternum carmina digna legi Nostra tamen sero tibi quod responsa leguntur Est eadem nobis quae tibi causa fuit Scribis ut hesterno nimium madefactus Iaccho Cyclopas capiti credis inesse tuo Credibile est, nec enim novitas haec rara poetis Quos fovet in molli gratia blanda sinu. Sicut enim genio reliquis meliore beati Sic etiam vita liberiore sumus Praecipue si quando choro convenimus uno Luxuriat blandis gratia picta iocis Tunc nullos critica trutinamus fronte Platonas Tunc procul invisus cogitur ire Timon Sed Veneri, et Musis facile indulgemus, et illi Qui capiti fecit pondera tanta tuo Tunc Venus Idaeis circumdata floribus ultro Aspirat pictis nuda cupidinibus. Tunc quoque se nobis talem manifesta fatetur Qualis ad Anchisen dicitur isse suum Latior hic solito pulcher bona cornua Bacchus Sauciat infuso pectora nostra mero Saucia concipiunt genialem pectora flammam Urget in assuetos ebria Musa sales Natura hinc surgunt subiti dictante lepores Innumeri risus, innumerique ioci Quocirca nihil est quod vel mirere gravari, Vel metuas Hesso non placuisse tuo Vina animos ut mane gravant, ita vespere tollunt Laetitiamque omnem frigide somne fugas. Omnia quae fueras Hesso praesente loquutus Ne dubita in partem suscipit ille bonam. Atque utinam quidam non deteriora loquantur Qui mihi nescio quo iure nocere student Quos, ubi me nequeunt iusto comprehendere morsu Non tamen iniusta pendere lance pudet. Tu vero celebres inter numerande poetas Scripta probas Hessi qualiacumque tui. Et quoniam nostras laudas Dantisce Camenas Te propriis dignum laudibus esse doces. Ergo te merito nostrorum inscripsimus albo Ultimus a primis ne videare, Vale. | ||||||||||
4 | IDL 6244 | Ioannes DANTISCUS do Gdańsk Town Council, Cracow, 1512-06-08 | ||||||||
Rękopiśmienne podstawy źródłowe:
Pomocnicze podstawy źródłowe:
Publikacje:
| ||||||||||
Tekst + aparat krytyczny + komentarzZwykły tekstTekst + komentarzTekst + aparat krytyczny
Denn nhamhafftigenn und wysenn hrnn borgermeister und rath der koniglichen stadt Danczke, / mynnenn gunstigenn hernn etc.
Nha wylliges denstes freuntliker erbedunge, / nhamhaftige und wyße, gonstige hernnn. / Wat tzvisßennn Iwr Ersamheit unnd mir vor enem jare gehandelt, / ist, / als ik hape / in frischem gedechtniß, dar inne ik my und myne ere / nha mynem besten vorwaret hebbe mynem vaderlikenn landen, / ßo ik plichtig, / billich ßolden, / unnd mynem gelöffnisße nicht entkegennn gewest, / eth were denne im denste myt schrifftennn, / dat ik nicht vorhabennn holde, / wor inne, / wo witlig ik schuldich tho donnn bin, / wat my van den, de my tho geboden, macht hebbennn gehetennn wart. / Dar mede ik kegennn idermmeniglich entschuldiget / vornunftigennn lüden und unvordechtlig bin, / is mir der sint vorkamen, / ik wedder Iwe Ersamkeit / und bsunder de hernn scheppenn / vor koniglicher maiestet, mynem allergnedigsten hernn, / sulde vele, / dat wedder ere und gelimpe Iwer Ersamkeit / were vorluthbart hebbennn, / dat, / als ik hape, / Iwer Ersamkeit secretarius, magister Ambrosius, de myt velenn trefflikennn hernn kegenwerdich gewest, / nicht nha seggennn wart. / Wat ik dar gesecht hebbe, hefft / disse menunghe, / ik hebbe vorbrocht, dat de hernn scheppennn / in der sakennn, de mir vannn myner frundinne vogedregen is, / nicht en recht ordel gefundenn hebbennn, / dat my nicht steit tho vorkerennn. / Heddet my unnd mynem parte recht geducht, / were nicht van nödennn gewest, an Iwe Ersamkeit tho appellirennn, / dat sik dar nha finden wart. Und dat ik konigliche maiestet gebedennn hebbe ummb enennn fryennn berop van iw tho syner maiestet, / szo ik my in iwem utsprake bsueret folde, / is der halwen de konnigk kegennn mir myt thorne nicht beweget wordenn. Ok hape ik, dat eth Iwer Ersamkeit szo szulkent van rechte gebörth, / nicht tho nha is. / Szo hefft sik all de handel, den ik koniglicher maiestet in kegenwerdicheit Iwer Ersamkeit gedochten, secretarii mynes godenn frundes, vörgebrocht helbe, / do ok anders nicht seggennn wart. / Darumb is myne fruntlike bede, my vör enen nicht woldet holden, de uff ere, / trwe / und redligheit nicht gedöchte, / dar inne ik hapt kegen Iwe Ersamkeit und enem idrennn myn leven tho vorbringenn / und hape Iwe Ersamkeit dar mede my gonstiger unnd fruntliker tho makennn. / Dissennn und andren handel mheer / wil ik im kortennn withlopiger, / szo ik vannn mynem allergnedigstenn hernn konige affkamennn kan, / vorklarennn / und my kegennn Iwe Ersamkeit, als enem rechtennn danczker kinde angehort, fruntlikennn holdennn, / welke Goth de almechtige in glugszeligheit wolfart und langer gesuntheit behöde. Datum Cracouie, / dinstag nha der hyligennn drefoldigheit dage / M V C XII. Ioannes Flaxbinder |