Dantyszek zawiadamia o odebraniu z rąk „włoskiego naciągacza” (sycophanta Italus) [Vicentza Walcha] opieczętowanego przez Giesego pakietu listów. Odnosi się krytycznie do informacji, że Giese za namową „drugiego naciągacza” [Wojciecha Kijewskiego] zapłacił pierwszemu za dostarczenie przesyłki [zawierającej bulle konfirmacyjne dla Dantyszka i Giesego oraz skierowane do nich listy z Krakowa] zawyżoną kwotę 25 dukatów. Jak doniósł Dantyszkowi Georg Hegel, posłaniec ten przejął przesyłkę od Fuggerów w Wenecji i odmówił przekazania jej w Krakowie Heglowi - który oferował mu jako zapłatę trzy dukaty - w nadziei na uzyskanie wyższej kwoty od adresatów.

[Kijewski], który stoi za tym przykrym zdarzeniem, stara się za wszelką cenę odzyskać utraconą łaskę królowej. Dantyszek przeczytał i odsyła list [Kijewskiego] do Giesego – uważa, że został bardzo sprytnie sformułowany. On sam zapłacił posłańcowi 10 złotych, czyli tyle, ile był winien, Giese natomiast – wedle wcześniejszych ustaleń – nie powinien był nic płacić za przesyłkę.

Podczas ostatniego pobytu Dantyszka w Krakowie [27 czerwca – 2 lipca 1538] [Kijewski] podjął go uprzejmie obiadem, tak jak gdyby nigdy nie był wobec niego nielojalny. Dantyszek okazał wobec niego chrześcijańską powściągliwość i tolerancję.

Do otrzymanego przez Dantyszka listu Samuela [Maciejowskiego] dołączony został dokument królewski, dotyczący przekazania zarządu biskupstwa pomezańskiego Giesemu.

W odpowiedzi na wątpliwości Giesego co do rozliczeń z Fuggerami Dantyszek przesyła mu do wiadomości rachunek i list, który otrzymał od Georga Hegla. Jeżeli Giese nadal będzie miał wątpliwości, Dantyszek pośle po wyjaśnienia do Krakowa. Uważa natomiast, że skoro otrzymali wreszcie bulle, nie ma sensu dalej narzekać na opóźnienie.

Jedna z przesłanych bull zawiera tekst przysięgi, którą Dantyszek winien złożyć na ręce biskupa kurlandzkiego lub Giesego [jako biskupa chełmińskiego] – Dantyszek widzi konieczność spotkania w tej sprawie z Giesem. Dantyszek chętnie służy Giesemu pomocą w zakresie jego konsekracji.

Dantyszek wraz z Achacym Cemą wypełnili powierzone zadanie i uzyskali od króla [Zygmunta I] obietnicę, że będzie dbał o przestrzeganie dawnych przywilejów dotyczących indygenatu pruskiego i że będzie przekonywał do tego również syna [Zygmunta II Augusta]. Samuel [Maciejowski] pozostawił powierzoną mu sprawę zatwierdzenia artykułów toruńskich w zawieszeniu, czekając na opinię Dantyszka co do zakazu powierzania zamków (z wyjątkiem Malborka) Polakom. Dantyszek wkrótce wyjaśni te sprawę.

Dantyszek przekazuje Giesemu decyzję króla w sprawie [Anny] Wachsshlagerin (Woszczkowej). Szczegóły zamierza omówić ustnie.

Podczas pobytu we Wrocławiu Dantyszek omawiał sprawę kanonikatu z [Janem] Rupoldem – nie chce on zrezygnować w zamian za niepewne obietnice i wybiera się wkrótce na Warmię. To samo słyszał Dantyszek od doktora Jana Benedyktowicza [Solfy], nie wie jednak, jakie są ich rzeczywiste zamiary.

Po żniwach Dantyszek wybiera się do katedry [we Fromborku].