Dantyszek pochwala odpowiedź Giesego na list króla [Zygmunta I]. Podziela podejrzenia adresata co do spraw poruszonych w królewskiej cedule. Czuje się bezradny wobec faktu, że los zesłał im [Stanisława Kostkę], którego wpływowi przypisuje również upomnienia królowej [Bony Sforzy]. Pokrzepił go natomiast życzliwy list króla.

Chciałby zrewanżować się Giesemu, wysyłając adresowaną do siebie korespondencję, musi na nią jednak najpierw odpowiedzieć. W ciągu trzech dni wyprawi na dwór posła z listami swoimi i Giesego.

Adresat niepotrzebnie dziękuje za polecenie go podkanclerzemu [Samuelowi Maciejowskiemu]. Dantyszek nie wątpi, że znajdą w nim przyjaciela i patrona.

Dantyszek jest wdzięczny za lekturę swego wiersza [Carmen paraeneticum ad Constantem Alliopagum...], jednak wolałby otrzymać więcej poprawek. Cieszyłby się, gdyby opinia Giesego o [o tym, że niepotrzebne są usprawiedliwienia umieszczone we] wstępnej części (proclesis) utworu była słuszna, zdaje sobie jednak sprawę ze swoich ograniczeń. Wyjaśnia też, że fragmenty, które Giesemu wydają się zbędne, są reakcją na przesłane mu wcześniej utwory. Postanowił wstrzymać się z publikacją poematu, póki z Wittenbergi nie odpisze mu jego adresat i inspirator [Eustachy Knobelsdorf].

Dantyszek dopomina się o bardziej wyczerpującą odpowiedź Giesego na swój ostatni list.

Obiecuje wkrótce odesłać Giesemu akta sejmu krakowskiego.