Dantyszek obiecuje Giesemu, że jeszcze tego samego dnia zasygnalizuje podkancelrzemu [Samuelowi Maciejowskiemu] błąd w dokumencie okazania [testamentu] (declaratio [testamenti]; cf. IDL 68) i poprosi o nowy dokument z własnoręcznym podpisem króla [Zygmunta I] albo bez wzmianki o tymże podpisie. Zaznacza jednak, że nie jest to faktyczny błąd, jako że dokument podpisany jest zastępczą ręką (vicaria manu) podkanclerzego.

O ile Giese wskazałby kandydatów na komisarzy, Dantyszek mógłby postarać się o powierzenie im sprawy sporu o granice z podskarbim [Stanisławem] Kostką, sugeruje jednak drogę polubowną. Radzi, by Giese spróbował porozumieć się z Kostką prywatnie, w czym może pomóc okazanie dokumentu królewskiego, który w tym celu Dantyszek odsyła. Jego zdaniem Kostka nie sprzeciwi się odłożeniu sprawy do czasu przyszłego sejmu [pruskiego].

Dantyszek nie doczekał się do tej pory opinii kasztelana gdańskiego [Achacego Cemy] w sprawie starosty rogozieńskiego [Stanisława Sokołowskiego]. Zamierza opisać sprawę podkanclerzemu. Powiadomi adresata o odpowiedzi.

Nowiny na razie nie nadeszły, wkrótce jednak spodziewa się ich w obfitości. Prosi o przekazywanie wieści, które trafią do adresata i obiecuje wzajemność.

Wracając na koniec listu do sprawy sporu z Kostką, Dantyszek deklaruje poufnie, że nie uważa za właściwe, by komisarze obrani nie po myśli Giesego mieli takie samo prawo do głosu, jak on. Zaleca jednak pogodzenie się z tym, że w sprawie dotyczącej dóbr królewskich władca może wyznaczyć sędzią kogo zechce, choć radcy pruscy prosili, by król nie wyznaczał komisarzy [z pominięciem ich] opinii.