Dantyszek dziękuje za pomoc, jaką jego siostrzeniec [Kaspar Hannau] otrzymał od Hozjusza w realizacji poruczonych zadań. Jest ciekaw, co Hannau zdoła osiągnąć w Rzymie w sprawie Aleksandra [Scultetiego].

Jeżeli poemat (naeniae) Dantyszka nie został dotąd wydrukowany, wolałby on, by tak zostało, stworzył go bowiem nie dla sławy, lecz w odpowiedzi na wyzwanie ze strony młodzieńca [Eustachego Knobelsdorfa]. Jest świadom niedostatków swego warsztatu poetyckiego i brak mu wolnego czasu na szlifowanie utworu.

Dantyszek zapewnia Hozjusza, że jak dotąd nie ma przeszkód co do jego kantorii; obiecuje mu poparcie, w razie gdyby Aleksander [Sculteti] uzyskał w Rzymie dokumenty na swoją korzyść.

Dantyszek prosi o zalecenie go podkanclerzemu [Samuelowi Maciejowskiemu]. Jest zdumiony, że zatrudnił on w kancelarii człowieka, który traktuje wszystkich (plurimos) obelżywie.