Comptas floribus et rosis novellis,
Et terrae variis virentis herbis,
Quas hoc ver redolens reduxit orbi,
Nuper, docte, tuas, Sabine, Musas
Vultu vidimus obvias sereno
In nostro reditu fluentis Allae
Ad ripas, modulis simul canentes
Pimpleis resonans ab ore carmen,
Carmen, dulce, suave, perpolitum,
Quod nos exhilaravit ac refecit
Et post hoc iter omne, taediosum
Quod nobis fuerat, placens ademit.
Quare tot tibi gratias habemus,
Quot fert germina nunc humus tumescens
Hoc sub tempore, quo comas resumunt
Frondentes procul arbores in antris
Et nostris prope quae manent in hortis,
Quo iam celsa petunt Oreadesque
Pindi culmina gressibus citatis
Et quo nunc Dryades suas choreas
Impigroque gradu suas Napaeae
In pratis et agris aquisque ducunt.
Iam quaecumque videntur undiquaque
In campis vel in intimis virectis
Aut in vallibus, aut iugis in altis,
Rident omnia, cuncta laeta rident.
Hoc ut tempore, mi Sabine, festo
Quod sunt pollicitae tuae Camenae —
Quo iam singula gaudiis resultant
Et quo Spiritus affuturus ille,
Qui replet pia corda Christianis,
Certo creditur, huc velis venire,
A te poscimus, ac tui iugalis
Consortem thalami venire tecum.
Insiderus item, velimus, una
Ut tecum veniat vocatus hospes.
Pro Volsca tamen Anna sit Camilla,
Quae Turno tibi gessit in Latinos
Fidas suppetias deditque, quidquid
Sermonis Latii est politioris,
A caro patre, cuius es profunda
Factus splendidus eruditione,
Praeclarum quoque nactus es per orbem
Cum magno pariter favore nomen.
Scribenti modo fertur appulisse
Vestri nuntius huc ducis Borussi,
Est a quo mihi litteras amicas,
Pulsans ostia, redditurus. Illum
Dum sic excipio, recessit omnis
Conceptus calor atque me puellae
Solum Pierides statim relinquunt.
At curae redeunt molestiores.
Quas res publica dat, trahuntque longe
A coeptis numeris. In is morari
Quam gratum fuerit, tibi sit in te
Testis noster amor, sibi Sabinum
Promittens animo benigniore,
Quidquid scribitur, esse metiendum.
Quodsi forte licentia Catulli
Interdum vel et utimur Marulli,
Fit, cum copia largior negatur
Intento gravibus subinde rebus.
Si te versiculi parum diserti
Huc ducent, satis est. Vale venique!

Ex Heilsberga, Nonis Iunii MDXLVI.