Iam vespertinum coeperat
Adesse tempus, quo domum
Revertebantur plurimi
Palmis tundentes pectora.
Hoc insolens spectaculum
Multorum contristaverat
Nam mentes, innocentiae
Quos conturbaverant vices.
Statores tum missi, cruce
Qui solverent et cruribus
Fractis eos deponerent,
Quos iam necatos cernerent,
Ad te cum, Christe, mortuum
Venissent, os non fregerant
Tuum, sed unus bellica
Latus petivit lancea.
Mox inde promanans cruor
Aqua permixtus fluxerat,
Salutis atque protulit
Spem certam prorsus perditis.
Aqua lavamur a taetris
Peccatis inque sanguine
Tuo salvamur, quo sumus
Redempti nunc ab inferis,
Quos tu vicisti liberans
Patres antiquos, diruens
Serata claustra Tartari,
Ad illa cum descenderas.
Petenti Iosepho tuum
Corpus tum praeses tradidit,
Illud sepulcro, sindone
Cinctum munda, qui condidit.
Inungens hoc aromatis
Iustisque rite praestitis
Cum Nicodemo, quae solent
Apud Iudaeos exigi,
Te tumbae clausum postea
Ingenti mole saxea
Communiverunt, ne sacrum
Illusor corpus tangeret.
Sic iam perfectis omnibus,
A sanctis olim vatibus
Quae libris scripta sunt sacris
Tuis de passionibus,
Adhuc humatus hostibus
Iacens eras saevissimis
Terrori, qui signaverant
Specum, custodes iunxerant.
Sed non profecit diritas
Nec vana curiositas;
Quae tu vis, semper perficis,
Qui nutu cuncta dirigis.
Contra sepulcrum feminae,
Tuae tristes pedissequae,
Procul sedentes, prodigas
Dabant amoris lacrimas,
Quae te visuras non magis
Putabant; sed Virgo Parens,
Vis quam doloris presserat,
De te spem non amiserat.
Sciebat, quo conceperat
Te nuntio, praedixerat
Et quae senex, cum te tuo
In templo praesentaverat.
Per matris has et per tuas,
O Iesu, poenas quaesumus,
A te trahi nos ne sinas
Per daemonum praestigias.
Haerere nos semper tibi
Tuisque iussis obsequi
Concede, baiulos crucis
Tuaeque clemens effice!
Et hac in vita plangere
Tuam nos mortem fac, tuis
In sacris et vestigiis
Aeternis iungi gaudiis! Amen.