Quandoquidem tecum coram agendi mihi potestas non integra fuit, ⌊Dantisce⌋ clarissime, id (etsi verecundius paulo) litteris tamen agere constitui. Et quamquam, veluti in proverbio est,
cf. Cic. Fam. 5.12.1 epistula enim non erubescit ⌊epistulam non erubescerecf. Cic. Fam. 5.12.1 epistula enim non erubescit ⌋, puduit me tamen longe magis litteris nunc tecum agere, quam coram fecisset(!) verbis. Primum, quod superinscribed, in the hand of sender⌈quodquod superinscribed, in the hand of sender⌉ illud mihi insolitum erat et antehac ms. ante hac(!)
⌈antehacantehac ms. ante hac(!)
⌉ numquam tentatum, praesens vero written over ...⌈... illegible⌈...... illegible⌉oo written over ...⌉, quae tua benignitas fuit, tecum persaepe locutus sum et suavitas atque amoenitas illa tui vultus nonnihil mihi animi addere solet. Tum verebar quoque, num satis ex urbanitate esset talem nugonem ad tam dignum atque
cf. V. Max. 2.10.8.13-14 omnibus numeris perfecta virtus; V. Max. 8.15.2.5-6 omnibus numeris virtutis divitem magisque suo merito quam fortunae beneficio magnum ⌊omnibus numeris absolutum virumcf. V. Max. 2.10.8.13-14 omnibus numeris perfecta virtus; V. Max. 8.15.2.5-6 omnibus numeris virtutis divitem magisque suo merito quam fortunae beneficio magnum ⌋
litteras dare, praesertim barbaras ac nihil fere aulicae civilitatis redolentes. Tuae tamen humanitati ac facilitati, optime Praesul, tantum tribuo, ut non dubitem, quin haec, qualiaqualia superinscribed⌈qualiaqualia superinscribed⌉ sint, ab amico homine amice sis accepturus.
Porro, quod incredibilis ille meus in te animus tibi nunc voluit, breve est et fortassis non magni momenti, certe parvi momenti, si haec: amicitia, observantia paper damaged⌈[ia]ia paper damaged⌉, caritas parva existimanda sunt. Verebar etenim, ne haec corporis disiunctio ac muta absentia profu ms. o(!)
⌈uu ms. o(!)
⌉ndam tui Caroli tibi oblivionem induceret. Huic itaque malo ocius litteris succurrendum putavi, nam tantum sane huic tribuo notitiae, quam tecum contraxi, ut nullius umquam magis exsultarim aut mihi placuerim magis et, quae mea simplicitas est, non prorsus me a te contemni mihi persuadeo. Quo suavissimo deliramento ut diutius mihi frui liceat, tu fac ac seri ms. e(!)
⌈ii ms. e(!)
⌉o annitere, nam hac re plurimum felicitatis addideris mihi et tibi nihil incommodaveris.
De iis rebus, quae apud nos aguntur, nescio, quod scribere debeam. Omnes recte valemus. ⌊Robbius⌋ noster noster atque ego suavissimam hic vitam agimus, pe<r>petui sumus
AAWO, AB, D.3, f. 50v
in compotatiunculis, in cantionibus, in lusibus, ac iocis ac st(r)enuae ⌊Penelopis⌋ sponsos agimus. Subinde invisimus filias illas ⌊praetoris⌋ ⌊Iodocam⌋ ac ⌊Linkin⌋, quae numquam cessant tui mentionem facere, cuius parentes quoque tui sane amantissimi sunt, qui omnes tibi plurimam salutem imprecantur. Cupiverant etiam vehementer tibi com(m)e(n)dari or com(m)odari⌈com(m)e ms. o(!)
⌈ee ms. o(!)
⌉(n)daricom(m)e(n)dari or com(m)odari⌉ dominus ⌊Gulielmus a Wale⌋ dominus scriba, cognatus meus ⌊Nicolaus Utenhovius⌋ et noster infacete facetus ⌊Robbius⌋. Ad{d}erat quoque mihi tum forte, cum haec scriberem, ⌊soror⌋ mea, quae me interpellavit, ut tibi, quam possim officiosissime, suis verbis salutem adscriberem.
Quod reliquum est, hoc un ms. m(!)
⌈nn ms. m(!)
⌉um vehementer a te contendo, ut, si forte aliquando istic reperiatur, qui in aulam ⌊imperatoris Turcarum⌋ proficiscatur, id mihi indicare velis ac manum (quod aiunt) praebere iuvareque, ut una proficisci liceat, nam animus meus hoc avidissime cupit. Hoc enim officio gratificaveris mihi, ut qui maxime. Quod autem ad me attinet, si quid esset obsequii, quod Tuae Dignitati exhiberi possim, id non libenter modo, sed summo etiam cum gaudio fecero, hic enim Carolus, quantus est, in tuo officio ac potestate est.
Bene vale, clarissime ac doctissime Praesul.
AAWO, AB, D.3, f. 50av
AAWO, AB, D.3, f. 50r
AAWO, AB, D.3, f. 50v
in compotatiunculis, in cantionibus, in lusibus, ac iocis ac st(r)enuae