Memoria teneo Reverendissimam Dominationem Vestram pristinum diuturnum silentium meum ea lege, si iterum non committatur, condonavisse. Quantum igitur vitio mihi vertendum sit, si modo, datis commodissimis causis et argumento scribendi, silere videar. Admirari itaque, et adorare in primis divinam maiestatem cogor (quae more suo ac placito ludere semper in humanis rebus consuevit), ut utrumque nostrum a primis fere cunabulis benefico quidem affectu, sed dispari gradu, semper duxerit. In Reverendissima siquidem Dominatione Vestra longe egregius specimen tam ingenii quam fortunae elucescere fecit eandemque praecedere et in primo ferme apice ceu cervice fortunae, me vero longo passu sequi, et in umbilico ipso consistere concessit. Ita tamen, ut nemo nostrum, sine summo piaculo incusare fortunam queat eam penitus novercam habuisse. Et ut rem planius teneat Reverendissima Dominatio Vestra, quam scio fortunarum quoque mearum sciendi cupidam et amantem esse, eam minime latere velim fortunam meam Livonicam non plane occubuisse, immo emersisse denuo caputque aliquantulum extulisse, me scilicet ad hoc, quod laudatissimo ac pientissimo Albrecht I von Hohenzollern-Ansbach (Albrecht von Brandenburg) (*1490 – †1568), 1511-1525 Grand Master of the Teutonic Order; from 1525 to his death Duke in Prussia as a liegeman of the Polish king; son of Friedrich V of Brandenburg der Ältere and Sophia Jagiellon (daughter of Casimir IV Jagiellon), nephew of Sigismund I, King of Poland; founder of the university in Königsberg (1544)⌊princiBCz, 1595, p. 872pi BorussiaeAlbrecht I von Hohenzollern-Ansbach (Albrecht von Brandenburg) (*1490 – †1568), 1511-1525 Grand Master of the Teutonic Order; from 1525 to his death Duke in Prussia as a liegeman of the Polish king; son of Friedrich V of Brandenburg der Ältere and Sophia Jagiellon (daughter of Casimir IV Jagiellon), nephew of Sigismund I, King of Poland; founder of the university in Königsberg (1544)⌋ servitio a consiliis addictus sum, in functione pristini muneris syndicatus Rigensis, Riga, city in Livonia, on the mouth of Daugava river, seaport, member of Hanseatic League, today capital of Latvia⌊urbisRiga, city in Livonia, on the mouth of Daugava river, seaport, member of Hanseatic League, today capital of Latvia⌋ metropolis ac primariae Livonia (Livland, Inflanty), estate of Livonian Order, today part of Latvia and Estonia⌊LivoniaeLivonia (Livland, Inflanty), estate of Livonian Order, today part of Latvia and Estonia⌋, licet absens permanere, stipendiaque annuo haud contemnendo, quoad vivam, provisum esse, diplomate desuper sufficienti nuperrime accepto. Quare, propria ovando fortuna, fronte hilari written over ...⌈... illegible⌈...... illegible⌉ii written over ...⌉ atque fausta, et ob id ad sacra triumphantis fortunae adeunda instructior. Reverendissimae quoque Dominationi Vestrae congratulor pontificatu novo ac splendidiori, primario videlicet Prussia, region in central Europe, bordered by Pomerania, Poland, Lithuania and Livonia. From 1466 Prussia was divided into Royal Prussia (Prussia Regalis), which was a part of the Kingdom of Poland, and Teutonic Prussia (Prussia Ordinis Theutonici) – covering the remnants of the former territory of the Teutonic Order’s state in Prussia. In 1525, the Order’s last Grand Master, Albrecht von Hohenzollern, converted to Lutheranism and became the first lay duke in former Teutonic Prussia (dux in Prussia), which from then on was called Ducal Prussia (Prussia Ducalis). At that time, as a result of the treaty of Cracow, Ducal Prussia became a fief of the kings of Poland⌊BorussiaePrussia, region in central Europe, bordered by Pomerania, Poland, Lithuania and Livonia. From 1466 Prussia was divided into Royal Prussia (Prussia Regalis), which was a part of the Kingdom of Poland, and Teutonic Prussia (Prussia Ordinis Theutonici) – covering the remnants of the former territory of the Teutonic Order’s state in Prussia. In 1525, the Order’s last Grand Master, Albrecht von Hohenzollern, converted to Lutheranism and became the first lay duke in former Teutonic Prussia (dux in Prussia), which from then on was called Ducal Prussia (Prussia Ducalis). At that time, as a result of the treaty of Cracow, Ducal Prussia became a fief of the kings of Poland⌋, adauctae, ac tandem in omnimodam ipsius possesionem constitutae, precans id tam ipsi Reverendissimae Dominationi Vestrae, quam communi patriae Borussiae felix commodumque futurum.
Denique hoc plane habeo persuasum Reverendissimam Dominationem Vestram contra tritum proverbium: „honores mutant mores”, eandem deinceps erga me semper permansuram meque solito suo et antiquo amore et gratia prosecuturam esse. Quam quidem felicissime et semper valituram ms. valeturam(!)
⌈valituramvalituram ms. valeturam(!)
⌉ exopto.