Reverendissimo in Christo Patri et Domino, domino Ioanni Dei gratia episcopo Culmensi, patrono optimo

Reverendissime in Christo Pater et Domine, domine gratiose.

Sedulam mei in gratiam Reverendissimae Dominationis Vestrae commendationem.

Non potui et ego, Reverendissime Praesul, hoc malum evitare, ut in eum ferme lapsum, in quem Reverendissima Dominatio Vestra, nihil talium cogitans, ante paucos menses inciderat, ne videlicet indignationem serenissimae principis incurrerem iniqua certorum suggestione. Contigit enim, ut vacatione occurente certorum canonicatus et praebendae ecclesiae Cracoviensis nominatus reginalis maiestatis petitionis suae in capitulo factae optatum non reportavisset responsum, nec ad dictorum canonicatus et praebendae possessionem admitteretur et eam ob causam id in me totum coniectum est, perinde ac si ego totum repraesentarem capitulum, cum uti Reverendissima Dominatio Vestra probe novit, non nisi unam vocem habeam, non possum, nisi unum suffragium dare. Et in similibus quisque dominorum suo spiritu duci solet, hinc est, quod proximis his diebus tam duras et insolitas maiestas sua reginalis ad me dederit litteras, quibus obliviosum et immemorem acceptorum ex regia domo beneficiorum me accusat.

Quam gravi autem animo et acerbo certo id fero, vix dici potest, sic, quod et si quid accepissem munificentiae ex principibus nostris, maluissem longe sorte mea priori contentus et ex eis nihil habuisse. Cum in hominem insontem et iam quietem quaerentem, ab aulicis streptibus alienum et plane nihil ambientem, haec faba cudatur, certe affligit hominem. Noverunt omnes, novit et Reverendissima Dominatio Vestra, quam hilari animo in hac occidua aetate mea durum et periculis plenum iter et peregrinationem suscepissem et licet invitus, tamen posteaquam assensum dedissem, infracto animo ad tot et tanta discrimina me obicem posui. Cum enim circa Salsas fuissem, nulla mihi fuerat vitae spes propter tormenta, quibus ut meta positus fueram, apud me autem nihil antiquius fuit, quam ut acceptorum officiorum et beneficiorum non modo principibus, patriae, sed et aequalibus et inferioribus gratum me redderem, metuebam enim inter ea, quae summe displicebant, ingratitudine notari.

Utcumque tamen est, scripsi non minus duras et ego litteras maiestati reginali ante hoc biduum cum admiratione quadam, quod tam prudens princeps facile aurem praebeat maledicis hominibus, et alia multa. Quale habiturus sum responsum, Deus novit. Sed non mirum, quod id mihi acciderit, cum Reverendissimae Dominationi Vestrae, qui insons fuit, id vitii in eandem coniectum esse, ut quemadmodum unius legationis et peregrinationis collega fuissem, eandem gratitudinem reportarem.

Non potui non significare Reverendissimae Dominationi Vestrae hanc molestiam meam, ut et eam, quae Reverendissimae Dominationi Vestrae fuerat, illam facilius et aequiore animo ferat. Quod autem insimulatores illi Reverendissimae Dominationis Vestrae ad cor redeunt, hoc mecum semper futurum cogitabam, cum sciam Reverendissimam Dominationem Vestram constanti et infracto esse animo et similes susurrones, qui auriculariter student nocere hominibus, non solent certe, nisi submissis oculis per cuniculos quaerere gratiam eorum, quos aliquando offenderant virulentis linguis eorum. Gaudeo mihi, gaudeo et Reverendissimae Dominationi Vestrae, quod in hanc poenitentiam coniecti sunt nec alium finem haec tragoedia habitura erat, quam hunc. Componat itaque et quietet animum suum, et vivat laetus in multos dies et annos, et cum Varmiensem sedem conscenderit, sui collegae non immemor sit.

Cuius gratiae me ex animo commendo.

Datum Cracoviae, die paenultima Decembris anno a Christo nato M-o D-o XXXIIII-o.

Reverendissimae Dominationis Vestrae deditissimus Stanislaus Borek capellanus