Clarissimo Equiti ac Oratori regis Poloniae, domino Iohanni Dantisco

Quam mihi fuerint gratae tuae litterae, Vir Clarissime, non facile persuasero, nempe quibus de tua recta valetudine certior sum factus, quam ego non minoris facio quam meam ipsius. Nulla haec est temeritas ut scribis, nulla confidentia, scis enim, quo animo quamque sincere a prima hora, qua tecum consuetudinem inibam, amaverim te. Adeo, ut quas abs te accepi litteras, tamquam perpetuum tanti viri mnemosinon apud me sum servaturus. Faxint interim superi, ut quo pede coepisti sive maris, sive terra in tam sepositam Poloniam felicibus avibus pervenias. Quod si ad nostros Belgas contigerit appellere, cave committas, oro, ut insalutato parente illinc te subripias. Nil est, quod ei dici velim, quam quod eam ei precor valetudinem, qua praeditus sum ego. Quod abs me summopere flagitasti, ut dum me praesente tui apud imperatorem facta fuerit mentio, ego te illi perpetuo addictum pollicerer, feci hoc mane et libenter eam audivit salutationem. Magister curiae maior, pater et filius de la Chaulx, marchio de Ancisa, dominus de Corrir et dominus de Pelon tibi cum multo foenore salutem, quam tuis litteris illis dederas, reddunt ac felicissimam precantur profectionem. Si quid sit, quod in aula caesareae maiestatis me tuo nomine efficere iusseris, gratissimum feceris. Ego veri amici officio praesertim in tuo negotio fungar. Quod barbarius scripsi, ignorantiae meae condonabis. Bene vale ac me tibi addictum persuade.

Toleti, XVII-a Ianuarii 1529.

Ex animo tuus Maximilianus Egmondus

Spectabilis Domine, amice carissime.

Salutem et felicitatem.

Sunt, qui putant, inter quos Athanaeus fuit, non esse amicos, qui procul degunt . Quod secus se habere plerique viri boni mecum haud dubie sentiunt, quandoquidem eorum, qui absunt, non qui coram sunt, tenemur desiderio. Quod ex amore nasci solere, cui dubium est? Quo cum Tuam Dominationem iam a multis annis sum prosecutus, ab eo me desiisse, nequaquam velim, putes.

Fuitque mihi gratissimum ex litteris magnifici domini Cornelii Scepperi intelligere, quod quemadmodum meritus es et tuae postulant virt[utes], ob quas mihi carus fuisti semper, a sacra cae[sarea et] catholica maiestate liberaliter sis habitus, cuius ... non parum tuis accessit fortunis.

Non [potui itaque] committere, quin tibi, veteri amico [meo et] ... [con]tubernali ex animo congratul[arem] ... [prout] eis, quibus bene volo, accedit, ... has itaque ad te dedi ... [iucun]dam coniunctionem et dulc[issimam consuetudinem nostram] ... refricarem meique in te animi facerem significationem non eo, ut tibi ad tuae felicitatis cumulum usui esse possim, quod tamen velim maxime, sed quo te hic etiam per tot locorum inte[r]valla amicum adhuc, eumque sincerum, habere agnoscas, utque hoc modo vel unas a te extorqueam, quibus de tuo statu imprimis, vti commune tecu<m> mihi sit gaudium, et quae apud vos geruntur, fierem certior. Qua in re mihi Tua Dominatio gratificabitur plurimum.

Quam faustiss[ime] valere opto.

Ex castro meo Heilsberg, X Ianua[rii] MDXLI. 

Reverendissimo Praesuli, Domino Ioanni Dantisco episcopo Varmiensi, domino suo colendissimo

Salutem Plurimam, Reverendissime Praesul.

Recepi litteras Reverendissimae Dominationis Vestrae, quo nihil letius mihi optari possit, praesertim cum de prospera valetudine tua certior sim factus. Ego, si possim Dominationi Vestrae Reverendissimae aliqua in re inservire, lubens fecero. Novi nihil hic, quod scribere possim, et ut omnino barbarus Latino sermone sum factus, rogo, boni consulet hanc meam epistulam tam barbare scriptam, et me sibi, ut verissimum amicum ac inservitorem habeat Reverendissima Dominatio Vestra.

Quam Deus Optimus Maximus quam diutissime servet.

Datum Daventriae, ipso die Lebuini 1546.

Reverendissimae Dominationis Vestrae addictissimus amicus Maximilianus Degmont scripsit

Magnifice etc.

Venit huc ad me ex Gedano honestus Iacobus Lehemann, patruelis meus, cui cum mutua nostra amicitia non esset incognita et causam quandam in illis partibus per procuratores suos , Gerhardum Vilkens et Gerhardum de Closter, cives in Amsterdam , qui has Magnificentiae Vestrae reddent, tractandam haberet, obnixe et diligentissime mihi supplicavit, ut ipsum, eius causam et praememoratos suos constitutos procuratores Magnificentiae Vestrae commendarem, quo illa ad meam intercessionem illis patrocinium suum non denegaret et litteris suis apud senatum Middelburgensem vel dominos ibidem iudices eos ita promoveret, ut tanto citius causa ea, quae ibi tractanda veniet, decideretur.

Quae ita se habet: Convenit superiori anno dictus patruelis meus, tunc temporis in Anglia existens, cum quodam nauclero nomine Ioannis Otte, ut ex portu Dortmoe Galliam versus navigaret, dando illi tantum pecuniae, ut ea medietatem navis, de qua secum transegerat, sale oneraret , et inde recta vela Gedanum versus verteret, quod nauclerus se facturum sancte recepit. Postquam vero ex eo portu solvisset et Galliam satis feliciter attigisset, oblitus sponsionem suam et contractum, quem cum patrueli meo inierat, denuo navem suam mercatori Gallico promisit et, accepto naulo, sale mercatoris eandem replevit ea condicione, ut sal illud ex eo loco in alias partes Galliae transportaret, interim vero pecuniam patruelis mei, quam illi pro coemendo sale dederat, apud se retinuit.

Tandem, cum vela soluisset, Galliam reliquit (simili ratione mercatorem Gallicum, qua patruelem meum, decipiens) et Selandiam pervenit, ubi postquam sal mercatoris Gallici vendidisse<t> , se cum navi sua in insulam quandam, Sancti Martini dictam, recepit, securum et tutum se ibi fore putans. Quem cum mercator Gallicus insequeretur et in eo loco comprehendisset, eum iuridice accusavit et obtinuit, ut in carceres coniceretur, donec illi pro illato damno satisfaceret. Quem cum parva quadam navi, quam in Anglia emerat, contentum reddidisset. Coactus fuit insuper pro nautis suis fideiubere , quod ex ea insula nullibi, quam in portum quendam, Galliae Habelnowe dictam, cum altera navi, quam patruelis meus conduxerat, essent navigaturi, et in carceribus detinebatur, donec id ita factum esse certo resciretur. Nautae vero, dolum naucleri sui animadvertentes, cum inde navigassent, non portum Galliae, qui illis constitutus erat, petebant, sed vela vertentes Selandiam pervenerunt, relicto in carcere nauclero suo.

Hoc ubi procuratores patruelis mei resciverunt, ilico navim eam primi arrestarunt, ut ex divendita navi patruelis me[us] recompensam illati damni et expositam pecuniam consequi posset. Nunc autem futurum est, ut ea actio de facto arrest[o] coram dominis iudicibus in Middelburg proponatur.

Quamplurimum rogo, cum haec causa sit iustissima et patruel[is] meus non parum ab insidioso nauclero circumventus sit et mercatores, qui non magnam scientiam iuris habere solent, procuratores habeat, Magnificentia Vestra, quae de iure et consuetudine patriae edocta est, velit non gravatim meo nomine in hac causa patrueli meo, homini in illis terris peregrino, et suis procuratoribus operam suam impartiri et iuvare, ne longius ea causa protrahatur, sed citius absolvatur.

Quod ego una cum patrueli meo omni gratitudine promerebimur erga Magnificentiam Vestram. Quam prosperrime cum omnium rerum felicissimo successu valere opto ex animo.

Datae XXVI Aprilis.