Reverendissimo in Christo Patri et Domino, domino Ioanni Dei gratia episcopo Varmiensi, domino colendissimo

Reverendissime in Christo Pater et Domine, domine colendissime.

Officiosissimam servitutis meae commendationem.

Reddidit mihi Mauricius litteras Reverendissimae Dominationis Vestrae, quibus a me certior fieri cupit, quem successum habuerit exemplum a me conscriptum, quod reginalis maiestas mitti sibi iusserat. Non est illi probatum, propterea quod causam proscriptionis in illo perscripseram, simul et iuratorum hominum testimoniorum, qui fide digni essent, mentionem feceram. Sed nude scribi iussit, omni eiusmodi narratione posthabita, ut liceret cuivis causam eius contra fiscalem tuendam suscipere. Quod ego ita scribere nolui, ne quam conflare de maiestate regia proscriptus conatur oppressionis cuiusdam suspicionem, eam confirmare viderer. Itaque scriptum est ab alio. Ego de serenissima maiestate regia , domino nostro clementissimo, aliud sentire non possum, nisi quod per vim, per oppressionem, per tyrannidem nihil faciat, sed iure et legibus aut absolvat, quos iudicat, aut condemnet. Si qui aliam de eo in urbe opinionem spargi volunt, ipsi viderint, quam recte faciant.

Palatinum Pomeraniae, Deo sit gratia, habemus eum, quem volumus. De succamerario curaturum reverendissimum dominum, ut is sit, quem vult Reverendissima Dominatio Vestra, non dubito. Ego quoque pro tenui mea parte sollicitando iuvabo.

Dominus praepositus misit mihi tandem corpus cantoriae, quam pecuniam in aureos redactam domino Locca in urbem mittendam curavi. Mirari autem satis non possum, quid ille exigat meo nomine, cum exigendi mandatum a me nullum habeat. Multo magis autem miror, quod fert Reverendissima Dominatio Vestra, ut cum aliena uxore consuetudinem habeat. Ego id ante has Reverendissimae Dominationis Vestrae litteras nesciebam. Ego vero de domo faciam, quod iubet Reverendissima Dominatio Vestra, et domino Locca scribam. Pro pupillo mandatum misi.

De Germanicis tumultibus ne apud nos quidem certi quicquam, praeter hoc, quod numero, experientia et omnium rerum copia caesar esse dicitur rebellibus superior. Ante paucos dies ex Vratislavia fuerat allatum, fusum esse caesaris exercitum et tormentis aeneis spoliatum, ipsum caesarem cum equitatu suo Ratisponam fugisse. Nunc ex eadem Vratislavia venit, qui diceret, fusum quidem exercitum fuisse, verum eorum, qui suo aere militatum venerant, postea vero subsecutum esse caesarem cum suis copiis, rebelles vero castris relictis fugisse. Quin et illud fertur, exercitum, qui venit ex Inferiore Germania, iam se caesaris castris adiunxisse. Ita qui paulo ante erecto vultu incedebant novi evangelici, ii demisisse iam cristas videntur. Sed certi tamen habemus nihil, nam haec mercatorum nova sunt. Mihi tamen magis libet posterioribus credere, nam audio maestos esse vultus eoru[m], qui priora illa sparserant.

Postulavit a me nepos hic Reverendissimae Dominationis Vestrae, quandoquidem de vill[a] quadam per patrem olim suum empta in dubium nunc vocari videtur, ut litteris me[is] causam ipsius Reverendissimae Dominationi Vestrae commendarem. Etsi autem absque illis etiam facturam esse scio Reverendissimam Dominationem Vestram ea, quae ius et aequum postulat, neque immemorem futuram, quid sanguini su[o] debeat. Rogo tamen et ipse Reverendissimam Dominationem Vestram, quandoquidem spes fortunarum eius omnis a sola, secundum Deum, Reverendissima Dominatione Vestra pendet, ut rationib[us] eius providere et eas in tuto collocare dignetu[r], quo possit iis bonis, quae a Vestra Reverendissima Dominatione nactus es[t], quiete et pacifice frui. Nam, ut audio, in illius haec omnia potestate sunt posita. Cogitabat i[s] ante triduum hinc discedere et ad Vestram Reverendissimam Dominationem proficisci, sed cum venisset Mauricius, exspectan[dum] eum duxit.

Interea vero distributae sunt dignita[tes] iuxta consilium Reverendissimae Dominationis Vestrae, nisi quod officium succamerarii datum est domino Locca iudici. Cuius filius cum reverendissimo domino serviat, eum quoque sibi iuvandum esse putavit. Parum autem affuit, quin paradoxon quiddam accidisset et castellan[us] esset renuntiatus, quem nemo sperabat. Sed ei rei reverendissimus dominus intercessit.

Deum precor, ut Reverendissimam Dominationem Vestram diu servet incolumem et omni felicitatis genere cumulet. Cuius me gratiae commendo.

Cracovia, tredecimo Calendas Octobres 1546.

Eiusdem Reverendissimae Dominationis Vestrae servitor deditissimus Stanislaus Hosius cantor et canonicus Varmiensis