Reverendissimo in Christo Patri ac Domino, domino [Io]anni Dantisco, episcopo Culmensi, regis Poloniae oratori etc., patrono observandissimo

In aula caesaris

Humillime me Tuae gratiae commendo, Praesul dignissime, cuius Reverendissimae Paternitati gratias ago immensas, quod tantis munusculis me dignata sit donare.

Accepi priores tuas litteras cum libellis de victoria omnibus auditu iucundissima serenissimi regis Polloniae contra Muldaviae ducem. Quos libellos inter amicos hic tibi sincerissimos, simul atque illos tuo iussu salutassem, distribui. Accesserunt aliae tuae litterae, per coniugem domini Cornelii Scepperi allatae, aliis libellis de eadem victoria concomitatae, et, quod omnium optatissimum erat, tua ad vivum expressa imagine.

Praeter haec mihi congratularis plurimum, quod sospes ex Gallia redierim, in qua ante annos 24 misere fuisti afflictus, ab eo tempore semper secutus partes caesaris, quod ut et ego faciam, et hortaris, et consulis. Desino nunc mirari, Praesul dignissime, quod tibi sermo exciderit Gallicus, cum ab illorum oris annis 24 abstinueris. Existimas, quantum videre possum militasse me in illorum castris stipemque meruisse. Steti profecto firmus hucusque a parte caesaris, a qua descivi numquam, etsi Gallus, ut in suas partes me pertraheret, pluribus modis molitus sit, clam missis insidiatoribus, qui vi agerent, quod benigno Marte frustra conati tentarunt. Ipse nihilominus parum commotus, non dedi terga aversa, vulnera vitavi, viriliter frontem illis exposui. In quem, quod cognitum tibi est, impegerunt fortiter, sinciput tantum contuderunt satis acriter, in reliquas corporis partes inutilem facientes insultum, quod ne maneret inultum. Principiis animo prompto occurrere statui obiecique me totum pugnae, ut cum adversario illo unico et strenuo, nocte dieque vigilantissimo, omni excluso metu monomachiam clauso cubili, ne forte adiutorium sibi accersisset constanter inire manusque conserere non formidavi, quem et vici, et depuli. At succubuissem vere, nisi athletarum pugilumque more membra curassem inungi ceromate. Quo factum est, ut adversus illatam vim sim redditus validior atque robustior, adversarius vero infirmior imbecilliorque coactus tandem remeare ad suos. Quod, quemadmodum intelligo, per Christianissimi Galliae regis oratorem ornatissimum et humanissimum, testem oculatum, liquere posset manifestissime vide hostis crudelitatem immo perfidiam, qui, cum me afflixerit, etiam suis non pepercit, ita sollicite circuit, quaerens, quem devoret. Qua fronte, qua laetitia, quave exsultatione, Patrone observandissime, tuas, putas, excepi litteras, quibus iusta causa gratularis mihi sospiti redeunti e pugna cum tam potente, perfido et crudeli adversario, apud te sileo, qui expertus in illo iudicare potes.

Optime verum gratias, quas primis verbis egi maximas, repetere cogor, qui omnia fecisti, quibus declarares singularem quendam et peculiarem erga me nullo meo merito favorem, affectum et amorem. Donas, congratularis, consulis, non possum reddere vices, desunt vires. Hoc solum possum me totum praebere tibi quo, uti poteris tuo arbitratu: iube, impera, manda. In manibus tuis sunt opera mea, quae semper habebis tuo nutu paratissima.

Vale, Patrone observandissime, quem salutari a me petierunt domini Anthonius Scoonhovia, Franciscus Cousinus sanguineo vultu nasoque Amborgensi decoratus – confratres mihi amantissimi, totumque tibi cognitum Brugis sodalicium se tuae gratiae plurimum commendam[us].

Iterum vale.

Brugis, XVII-a Decembris, anno XVC XXXI-o.

Tuae Reverendissimae Paternitati obsequentissimus clientulus, Marcus Laurinus presbyter