Reverendissimo in Christo Patri et Domino, domino Ioanni Dantisco episcopo Culmensi, administratori Pomesaniensi etc., domino tamquam patri honorandissimo

Reverendissime in Christo Pater, domine honorandissime.

Post ultimas istas meas perscriptas Brugis affuit tempus, quo adesse me decuit itineri ad civitates Vandalicas ob res in illis ipsis satis copiose narratas. Ratus igitur fore, ut invenirem conterraneos tuos Gedanenses Luneburgi, distuli easdem litteras meas alicui alteri quam mihimet credere, quod arbitrarer commodius illas et citius Brema aut Luneburgo quam Brugis deferri Gedanum posse. Itaque ex Sclusa navigio solvens nulla re memorabili in itinere occurente veni Dordracum Hollandiae inventoque ibi domino Godtscalco Eryco Saxocarolo nostro adhuc languente et debili iter fecimus Gawdam. Inde ad Ambsterdamum contendimus navigiis usi parvis, quae res nos paene et proximo proximius in conspectu urbis submersit. Inde solventes in Frisiam validis adacti tempestatibus coacti sumus subsistere in oppido ignobili ad dies aliquot, quod non idoneae ad navigandum tempestates negarent ulteriorem nobis progressum, donec post triduum tranquillo magis mari venimus ad Herlingam oppidum continentis Frisiae. Inde, cum vellemus partim terra, qua patebat iter, partim mari venire in Orientalem Frisiam, magnas pertulimus incommoditates tempestatum, quibus evictis ven <i> mus Emedam ad flumen Amasum ad comites Ennonem et Ioannem, quorum alter Bononiae frequens apud te hospes fuit, alterum novisti Bruxellae. Eos iam diutino bello cum Balthasare quodam exhaustos dux Ghelriae in partes traxit suas. Ab his humanissime pro veteri notitia suscepti sumus et habiti atque inter recordationem praeteritarum familiaritatum, quod scirent te nobis amicissimum fuisse, quaesiverunt, num superesses. Et cum intelligerent rectissime valere, plurimum sunt gavisi rogaveruntque, ut tibi ipsorum nomine plurimam salutem apprecarer, si quando scripturus essem. Quod et facturum esse me recepi, et facio, ne putes amicos omnes tuos, quos plures habes, quam scire possis, sine tui memoria vivere.

Quin et cum Bremam advenissemus, affuit ibi magnificus dominus Wolfangus ab Affenstain eques, magister et praefectus domus illustrissimi domini Ludovici palatini principis electoris ex parte dominorum suorum missus, ut ad bona media et ad ea, quae sunt pacis, adhortaretur civitates Vandalicas, ut animum intenderent. Is quanto gaudio audierit de tua incolumitate, nolo litteris percensere. Familiaritatem tecum habitam neque destitit, neque desistit commendare, seque iussit, ut tibi de meliore nota commendatum facerem et ex animo salutarem. Adeo tibi ex amicis suboriuntur amici, quos falleris, si vulgares putes.

Cum hoc profecti sumus Luneburgum, ubi conventus quidem fuit praefatarum civitatum indictus in duodecimum Octobris, eoque appulimus XVI-a. Ceterum ex parte Gedanensium tuorum nullus. Proinde locuti sumus cum domino Nicolao Bromse restituto burgimagistro Lubicensium equite aurato etc. et domino Anthonio de Styten uno ex consiliariis praefatae civitatis Lubicae eisque significavimus nos ibi adesse cum mandato de finiendo controversias et differentias et easdem componendo, quas vestri Gedanenses sibi adesse dicerent cum Hollandis et aliis subditis caesareae maiestatis, secundum quod continet articulus compromissi inter nos et illos facti super negotio navigationum. Quibus visum est esse expediens, idem significaremus per litteras praefatis Gedanensibus. Prout facimus eosdem requirentes, ut suos cum pleno mandato mittant in Brabantiam aut Flandriam, aut, si quid aliud norint, quod ad eam rem facere possit, non graventur reginalem maiestatem desuper facere certiorem, esse enim illius mentem, ut velit sublata esse seminaria omnia dissensionum. Per illum erg[o] nuntium, per quem haec Gedanensibus tuis significamus, mittimus praesentes etiam litteras ad te non dubitantes, quin bona fide sint perferendae.

De reliquo negotio hoc habe. Admonuimus civitates, ut cogitarent de talibus mediis, quae concernunt pacificationem regni Daniae, ut per illa media possit solidum aliquid fieri, ne accidat, quod aliquando solet, ut, dum credunt egregie cautum esse negotiis suis, tum demum primum periclitentur, neque enim ignotum illis esse voluimus ducem Fridericum palatinum duxisse neptem caesaris ex sorore, filiam Christierni regis Danorum veram heredem futuram. Qui quidem dux Fridericus non esset permissurus aliquid de iure suo decedere et ad id interpellasset maiestatem caesaream, quae, ut caesar non posset omittere, quin administraret iustitiam petentibus, adhortaretur tamen eundem ducem, ut amicitia potius quam vi experiretur, si ad ius suum pervenire posset. Eadem haec a praefato domino Wolfango de Affenstain nomine principis sui proposita. Ad quae post multa verba utrimque data solidi nihil est a civitatibus responsum reicientibus rem omnem in solam Lubicam. Cuius urbis commissarii post transactos aliquot dies, quibus nos in suspenso tenuerunt, responderunt se pro mediis facientibus ad pacificationem regnorum praefatorum Daniae inveniendis iussos esse comparere Hamburgi, quo in loco personaliter futuri essent illustres principes: dux elector Saxoniae, dux Holsatiae, dux Luneburgi, dux Albertus cum fratre Henrico Mechelburgenses intra dies quattuordecim. Ibi transactum iri super hac re. Prius se nihil posse nobis respondere. Adesse si vellemus, id nobis liberum fore. Quod responsum ab illis accepimus nuntiabimusque dominis nostris, quorum ea est prudentia, ut sciant, quid ab illis spectare debeant. Dolemus tamen nos, qui avidi sumus pacis inter Christianos introducendae, quod ea est hominum caecitas quorundam, ut adversus Deum, ius et aequum putent se posse sua tueri neque ad bona media descendere velint, quasi aliquid violentum diu possit esse perpetuum. Quin et non tam stupidi sumus, quin intelligamus, quorsum haec vergant. Sane si caesarea maiestas tot indignitatibus excitata aliquando expergefiat, id quod video fieri necessum esse, experientur nonnulli suo cum malo, quam sinistro consilio ea, quae pacis sunt, bello postposuerint. Sunt in Friderico duce magnae dotes, genus et opes in Germania in ea familia primae, de Rhomano imperio de multis particulariter bene meritus est. Ludicra sunt praeterita, si conferantur cum iis, quae imminent. Atque adeo ipsa maiestas caesarea non aequo feret animo ita vilem haberi auctoritatem suam, ut in re iustissima contemnatur. Qua de re illos sollicitos esse iubemus, quorum interest. Nobis nihil seritur, nihil aratur, quibus abunde gratia Dei est, tantum nolebam omittere, quin ad te scriberem.

Rerum novarum neque apud nos neque hic quicquam est aliud, nisi quod Ioannes de Leydis rex anababtistarum in Monasterio urbe captus adhuc vivit et in signum trophei paratur illi cavea ferrea, cui includetur capite tenus, et ita ab altissima turre vivus exponetur corvis et volucribus esca in hoc ingente frigore. Quod si anni tempus pateretur, melle delibutus expositus fuisset apibus et muscis. Ne vero solus et incomitatus vadat ad inferos, adiungentur illi sceleratissimi nebulones, scilicet Bernardus Clippelduninck et Bernhardt Krechtingk, infamis illius seditionis primipili. In tempore aderimus Monasterii, ut simus spectatores.

Rex Angliae defensor ecclesiae viros innocentes multos foedo mortis genere affici fecit, et in his Ioannem cardinalem Roffensem et Thomam Morum. Quorum capita perticis affixa maestum populo in ponte Londoniensi spectaculum prebuere. Causa mortis, quod nollent eum fateri caput esse ecclesiae Anglicanae et pontificem maximum regni illius, simul quod incestas ipsius nuptias detestarentur. Agit ibidem adhuc Eustachius noster, quam(!) Vulpeculam nosti dictam(!) esse, oratorem nomine caesaris magna cum gratia ordinum omnium et summa cum prudentia. Ex cuius ad me litteris de morte Roffensis et Mori, et aliorum factus sum certior. Plurima de conventu principum Angliae et Franciae publicata fuere, sed sine fructu, superat enim omnium conatus Caroli caesaris fortuna. Heri ad nos venerunt litterae a domino Henricho Treusch de Butler equite, qui vulgo vocatur Langhess, oratore regis Rhomanorum penes nos ordinato ad civitates Vandalicas, quod subsisteret Brunswici aegrotus. Illius praesentia quia pro responso, quod a Vandalicis accepimus civitatibus, haudquaquam est necessaria, permittetur ibidem quiescere. Nos autem die crastino, qui est Symonis et Iudae, hinc discedemus, quod tibi noluimus esse ignotum, ad quem per opportunitatem scribemus.

Et bene vale, Domine et amice honorandissime.

Datae Luneburgi, die XXVII-a Octobris anno Domini XV-c XXXV-o.

Ex animo Reverendissimae Dominationis Vestrae inservitor et filius Cornelius Duplicius Scepperus scripsit

Reverendissime in Christo Pater, domine observandissime.

Cum dominus Cornelius Scepperus omnia, quae nunc occurrunt, ad Vestram Reverendissimam Dominationem abunde utriusque nomine scripserit, superfluum videtur eadem diversis litteris repetere. Commendo tamen me ex toto pectore Vestrae Reverendissimae Dominationi, cui omnia felicissima apprecor, et si quid umquam fuerit, in quo Reverendissimae Vestrae Dominationi inservire possim, comperiet omnia defuisse potius, quam bonam voluntatem.

Datum Luneburgi, 27 Octobris.

Vestrae Reverendissimae Dominationis deditissimus inservitor Sassenkerle Gotschalcus