Letter #1720
Ioannes DANTISCUS to Tiedemann GIESELöbau (Lubawa), 1537-09-23
English register: Dantiscus is replying to two letters from Giese. He is pleased that matters have turned out well and proposes that he and Giese meet as soon as possible, to prepare the documents to be sent to Rome. The rough drafts of these documents will be sent to the Cracow bishop (Grand Chancellor Jan Chojeński) and then, after their elaboration and necessary additions (at the royal chancellery), sent back to Dantiscus. They will then decide together what means to use to send them to Rome. Dantiscus will write to the Cracow bishop asking that the king issue a new document appointing Giese to the office of Chełmno bishop, but nevertheless asks Giese to send him the original of the old one, so that he can show it to the Chełmno Chapter and the diocese’s residents. He encourages Giese to stay cheerful – he thinks the matter (of the appointment) is all arranged. Dantiscus thanks Giese whole-heartedly for his great hospitality towards Mikołaj Nipszyc, in whom Giese has gained a faithful friend. In this way, taking the place of the deceased Jan Zambocki, Giese is restoring the old triumvirate of friends (Dantiscus, Nipszyc, Giese). Dantiscus informs Giese that he has written to warn the fool (Paweł Płotowski?) not to get too bold towards the king.
Manuscript sources:
Prints:
| ||||||||||||||||||
Text & apparatus & commentaryPlain textText & commentaryText & apparatus
Reverendissimo Domino Tidemanno Gise, electo Culmensi et custodi ac canonico Varmiensi, Fratri et Amico carissimo et observandissimo
Reverendissime mi Domine, Frater et Amice carissime et observandissime. Salutem cum omnis felicitatis incremento fraternique amoris mei commendatione.
Binis Dominationis Vestrae Reverendissimae litteris, quas heri accepi, respondebo, communi cum Dominatione Vestra Reverendissima laeticia et hospitalitate occupatus, in compendio. Primum omnium Deo Omnipotenti laus, honor, gloria atque omnis graciarum actio, qui secundum suam clementem voluntatem ac misericordiam negotia nostra perduxit salva in portum. Nostrum igitur iam erit curare, ut in tuto locari possint. Qua in re nullam patiar a me desiderari diligentiam, gratiamque, quantum possum, pro cura ac solicitudine pro me habita non solum agam, sed totis viribus referam Dominationi Vestrae Reverendissimae. Quam impense oro, sive huc feria quarta, quo nihil facere mihi potest gratius, venerit, sive in aliud tempus adventum suum differat, efficiat quantum fieri potest citius, ut omnium litterarum regiarum exempla, quae pro me et Dominatione Vestra Reverendissima ad urbem scribi debent, habeam, quo illa sine mora reverendissimo domino nominato Cracoviensi consignem. Mitto iis addita priora, in quibus ex arbitrio, quae mutanda duxerit, mutabit. Curaturus sum, ut litterae confectae et redemptae ad me ex Cracovia referantur, ut tum demum inter nos statuamus, quem et quibus modis ad urbem simus missuri. Scribam et reverendissimo nominato Cracoviensi, quo maiestas regia litteris suis denuo Dominationem Vestram Reverendissimam successorem et episcopum post me futurum capitulo meo et subditis designet. Nihilo tamen secius Dominatio Vestra Reverendissima exemplum litterarum regiarum, quas apud se habet, ad me mittat authenticum, ut vocant – eo Dominationem Vestram Reverendissimam capitulo et subditis meis insinuabo, sicque huius rei felix faciam exordium. Dominatio Vestra Reverendissima sit animo infracto minimeque haesitanti. Res certa est, et dominus Deus, qui status huius nostri utriusque auspex est, reliqua prosperabit omnia. Gratias, quas possum maximas, et pro suscepto pro me labore, et quod hospitem adeo insigniter bene tractaverit, habeo. Is quam profusus sit in Dominationis Vestrae Reverendissimae laudes, et quam multas et veras litteris suis ad serenissimam maiestatem regiam impinxerit, scribi nequit, restituitque per Dominationem Vestram Reverendissimam triumviratum, qui morte domini olim Sambocii interierat, confirmans Dominationem Vestram Reverendissimam Nibsicium non inutilem in omne factum habituram amicum atque inservitorem.
Quod Dominatio Vestra Reverendissima scribit de consensu capituli mei et de actu desuper celebrando, supervacaneum censeo. Mittat dumtaxat exemplum, ut scripsi, authenticum regiarum litterarum. Quod reliquum est – ego curabo etc.
Non potui mihi temperare, quin hominis idiotae et stupidi, cuius me revera miseret, tantum abest ut indigner, fatuas et impudentes litteras <Reverendissimae Dominationi Vestrae mitterem>. Quibus se nescio quem principem scribit fuisse serenissimae maiestatis regiae de promissis (numquam profecto factis) laudatissimam sugillans existimationem. Quod, si in notitiam maiestatis regiae deveniret, graviter – existimo – vapularet tribus more Hunnorum fustibus. Rescripsi homini, ut a nota turpitudinis in regem se contineret, vel nescit longas regibus esse manus. Mandatum postulationis, vel saltem copiam videre velim et quibus modis res in capitulo sit acta. Sed iam a scriptione avocor ad ecclesiam. Si quid aliud mihi inciderit rebus nostris commodum aut necessarium, scribam per proprium nuntium Dominationi Vestrae Reverendissimae. Quam diutissime optime valere et esse felicissimam cupio, utque fratres nostros omnes, quibus per oportunitatem gratias sum habiturus, meo nomine salvere iubeat, oro.
Lubaviae, XXIII Septembris MDXXXVII.
Dominationis Vestrae Reverendissimae frater integerrimus Ioannes episcopus Culmensis etc. scripsit