Reverendissimo in Christo Patri et Domino, domino Ioanni Dei gratia episcopo Varmiensi, domino observatissimo

Reverendissime in Christo Pater et Domine, domine observ[atisssime].

Officiosissimam servitutis meae commendationem.

Maiorem in modum gratulor Reverendissimae Dominationi Vestrae, quae non solum nominatus et electus, verum etiam Sa[nctae] Sedis Apostolicae auctoritate confirmatus iam sit episcopus Varmiensis. Ac semper mihi quidem fuit optatum, aliquem ut in eadem ecclesia locum obtinere possem. Nunc vero non modo optatius, sed multo etiam mihi gratius contigit et iucundius, ea praesidente id, quod cupiebam, esse me aliquando consecutum. Neque me iam adeo locus ipse delectat, quam quod ei me subesse datum est episcopo, in quo multa praeclara Dei munera non sine magna quadam admiratio[ne] contemplari licet.

Nunc, quemadmodum ego vehementer gaudeo, factum me esse ditionis potestatisque Reverendissimae Dominationis Vestrae, sic a Reverendissima Dominatione Vestra pet[o] atque oro plurimum, ne me indignum reput[et][], quem in fidem recipiat suam, cum eum me semper cognoverit, qui fide, studio et observan[tia] erga Reverendissimam Dominationem Vestram nemini umquam secundus e[sse] voluerim. Non obscure tulit Reverendissima Dominatio Vestra alte[ri] se studuisse magis in canonicatu isto assequendo. Sed ea res usque eo me nihil offendit, magis ut etiam incitasse videatur ad omni studio, obsequio servituteque mea mih[i] demerendam Vestrae Reverendissimae Dominationis voluntatem. Nam si tam grata recordatione prosequitur eorum merita, [qui] magna fide diligentiaque Reverendissimae Dominationi Vestrae servieru[nt], quid aliud quam calcar addit aliis, ut a[d] gratiam et patrocinium eius consequendum iisdem sibi rationibus viam muniant? Ego [vero] facile concedo aliis, melius ut meriti sint de Reverendissima Dominatione Vestra, sed qui plus me ad bene merendum de illa voluntatis attulerit, conc[edo] nemini. Facturam autem confido Reverendissimam Dominationem Vestram pro sua prudentia virtuteque singulari, ut non solum eventum ponderet, verum etiam conatum boni consulat.

Vellem, periculum aliquando fecisset Reverendissima Dominatio Vestra, quanti illam faciam quamque prompto et alacri animo sim ad omnes labores illius gratia subeundos. Fieri quidem potest, ut me dexteritate non nemo vinceret, fide vero, studio, observantia non me certe paterer a quoquam superar[i].

Istam vero tam promptam voluntatem meam non ideo minus gratam esse oportet Reverendissimae Dominationi Vestrae, si forte eius ad rem conferendae potestas et occasio data non est, cum etiam Deus ipse solo persaepe animo hominis contentus esse soleat, quando perficiendi facultatem non adesse intelligit. Atque ut intelligat Reverendissima Dominatio Vestra, quantam spem et fiduciam in illa positam habeo, fore ut illius ope patrocinioque potissimum ad canonicatum hunc pervenire queam. Processum ad capiendam possessionem Reverendissimae Dominationi Vestrae mitto, quem perlegat licebit, atque ut perlectum exequendum in ecclesia sua mandet, maiorem in modum quaeso. Misissem originales quoque litteras, sed eae nondum ex urbe mihi sunt allat[ae], quod procuratores mei non nisi per certum hominem eas mihi mittendas putaverunt.

Etiam atque etiam oro atque obtestor Reverendissimam Dominationem Vestram, ne me velit praesidio suo destitutum. Nulla mea quidem in illam exstant merita, sed exstat praeclara bene merendi voluntas. Imitetur De[um] Reverendissima Dominatio Vestra, vel solam hanc interim aequi boniq[ue] faciat, dum re ipsa declarandae illius aliqua [se] offerat occasio.

Vocor nunc ad aulam regiam et quidem, ut mihi renuntiatur, magna principum voluntate, sed me cum voluntas, tum natura [mea] magis eo trahit, ut regi regum serviam in ecclesia Reverendissimae Dominationis Vestrae, modo illam faventem rebu[s] meis habere patronum possim. Id quod futuru[m] non diffido vel propter veterem gratiam, qua e[t] parentes meos, et me totamque domum meam fuit semper Reverendissima Dominatio Vestra prosecuta, vel propter magnas virtutes suas, quarum ego non solum admirator, verum etiam imitator esse pro virili mea sum conatus. Non faciet procul dubio, ut me reiciat repudietque, quem sui semper studiosissimum observantissimumque cognovit. Ego vero me Reverendissimae Dominationi Vestrae fore devinctissimum polliceor, si mihi opem atque auxilium suum non negaverit. Quod si aliquamdiu ad eam scribere intermisi, quaeso ne id durius accipiat.

Volebat reverendissimus dominus olim meus, cuius animae Deum precor propitium, esse omnia quam tectissima, quae in causa canonicatus istius agerentur. Ita metuebam, ne meo ipse tamqua[m] sorex indicio perirem.

Deum precor, ut Reverendissimam Dominationem Vestram quam logissimo tempore salvam esse velit atque incolumem. Cuius me gratiae patrocinioque quam possum diligentissime commendo.

Cracovia, decimo septimo Calendas Iun[ii] 1538.

Eiusdem Reverendissimae Dominationis Vestrae servitor addictissimus Stanislaus Hosius