Letter #2647
Ioannes DANTISCUS to Sigmund von HERBERSTEINCracow (Kraków), 1543-05-23
English register:
Having received from Herberstein his "[poetic] monument", Dantiscus reciprocates by describing his aversion to life, stemming from the awareness that in such difficult and dangerous times, human reasoning and strength are of no consequence. He has hope in divine mercy. He regrets that because of illness he was unable to attend the feast held by Samuel Maciejowski, the bishop of Płock, where he could have talked freely to Herberstein, and that he also lacks the strength to visit him. He understands that numerous duties prevent Herberstein from visiting him. He wishes Herberstein a safe journey and asks him to remind King Ferdinand I that Dantiscus is a loyal servant.
Manuscript sources:
Prints:
| ||||||
Text & apparatus & commentaryPlain textText & commentaryText & apparatus
ONB, Cod. 13.597, f. 41vIllustri libero baroni, domino Sigismundo ab Herberstein etc. ad manus proprias
ONB, Cod. 13.597, f. 41rSpectabilis et Magnifice Domine baro, amice observandissime.
Non potui committere, cum mihi Magnificentia Vestra virtutum suarum monumentum misisset, quin vicissim darem ad Magnificentiam Vestram vitae meae taedium, quod nullus non habere potest, quisquis ea, quae se in iis gravissimis atque periculosis temporibus offerunt, exacte dispiciat. Quae neque humana ratio, prudentia vel quicquid in homine virium est, si Dei misericordia non accesserit, avertere seu mutare poterit. Ille nostri misereatur. Ceterum doleo vehementer, quod heri in hoc splendido convivio apud reverendissimum dominum Plocensem, ubi Magnificentiam Vestram alloqui commode potuissem, adesse datum non sit. Decubui enim graviter tota die, hodie meliusculum me sentio. Quod si valetudo mea ferret, oppido quam libentissime Magnificentiam Vestram, priusquam abiret, inviserem. Id cum nequeat fieri, neque etiam Magnificentiae Vestrae in tot Suis discedendi occupationibus me adire licebit, me Illi in veterem mutuae nostrae amicitiae favorem intime commendo atque felicissimum reditum ad communem nostrum dominum serenissimum Romanorum etc. regem precor ex animo. Nihil mihi unquam Magnificentia Vestra gratius factura, quam si me illius serenissimae maiestati vel tribus verbis per opportunitatem insinuet, me scilicet illius maiestati humillimum integerrimumque esse servitorem. Quod ubicumque modis etiam quibuscumque re ipsa serenissimae maiestati eius inserviendo praestare potuero, nihil adeo arduum onerosumve erit, quod me ab ea propensione retardabit, a qua numquam sum desiturus. Dominus Deus Magnificentiam Vestram salvam et incolumem ad suos reducat, cui omnia opto faustissima et rogo veteris amici aliquando per parvum epistolium non velit oblivisci.
Ex lecto Cracoviae, 23 Maii 1543.
Magnificentiae Vestrae addictissimus Ioannes Dantiscus, episcopus Varmiensis, manu mea scripsi