Letter #5812
Juan de VALDÉS to Ioannes DANTISCUSBologna, 1533-01-12
English register:
Juan de Valdés offers Dantiscus his friendship and his services, asking that he accept him in this role of the successor to his late twin brother Alfonso. He considers establishing relations with the deceased man’s friends as part of his legacy. He mentions that Dantiscus made friends with Alfonso before the latter was employed at the imperial court. He emphasizes that Alfonso, who experienced kindness and friendship from Dantiscus, treated him with the great respect owed to an older and more experienced man (maior). He highlights his physical resemblance to his brother, modestly saying he might not equal him in the qualities of mind.
He guesses that Dantiscus might have written a text in memory of the deceased. If this is so, he asks to be sent the piece. This form of remembrance would alleviate somewhat his pain after his brother’s death.
Because he is going to visit the pope, he asks for any letters to be sent there. It will be an honor and a pleasure to serve as an intermediary in Dantiscus' buisness with the curia.
Manuscript sources:
Prints:
| ||||||||||||||||||||
Text & apparatus & commentaryPlain textText & commentaryText & apparatus
Reverendissimo ac doctissimo viro Domino Ioanni Dantisco episcopo Culmensi, serenissimi Poloniae regis consiliario, domino meo colendissimo, in Polonia.
Nisi compertum haberem, praesul amplissime, tuum animum sic sanctissimis atque honestissimis disciplinis praeditum, ut ab illorum instituto, qui non virtutem, sed fortunam in hominibus diligere solent, penitus abhorreas, haudquaquam hoc negotii essem aggressus. Nunc autem, cum meminerim te cum fratre meo Alfonso Valdesio, qui infoelicissimo quodam fato nobis ereptus est, priusquam illum apud caesarem locum nactus esset, amicitiam iniisse, non veritus sum meis te litteris interpellare, quibus intelligeres me non aeque ad fortunae bona, quae mihi ab ipso fratre testamento relicta sunt, animum applicuisse atque ad eorum gratiam ambiendam, quos ille vel observabat ut dominos ac maiores, vel diligebat ut amicos, vel amplectabatur ut minores, ut eos ego aut venerari ut dominos, aut observare ut maiores, aut diligere ut aequales possim, iidemque me veluti illius fratrem ac gemellum, cui natura eadem faciei lineamenta, eundemque vocis sonitum est elargita, amplectantur ac diligant. Licet enim animi dotes, quae ille Dei Optimi Maximi beneficio erat assecutus, in me non aeque atque in illo inveniantur, non ideo ab iis, quibus carus erat frater, sum despiciendus, quando non ut me mea causa, sed fratris potius me amplectantur peto.
Cum itaque, amplissime praesul, te ille semper ut maiorem observaverit tuque illum semper ut amicum dilexeris, amplexatusque sis, aequum erit ut tu huius erga eum amoris et benevolentiae me heredem facias, id quod tum te fecisse existimabo, cum aliquid mihi in quo meum erga te animum, meamque spontaneam servitutem ostendere possim iniunxeris. Ceterum si tam cari amici iactura a te aliquid, quod chartis commissum sit, extorsit, illud quicquid fuerit ad me mittas obsecro, ut hoc amoris tui symbolo acerbissimum meum dolorem nonnumquam lenire ac mitigare possim. Ut autem quo litteras tuas ad me mandare debeas, scias me apud summum pontificem futurum scito, ubi si quid fuerit quod ad te quomodocumque pertineat, mihi committes, id quod mihi quidem honorificentissimum ac iucundissimum erit.
Bene vale, amplissime praesul, et me Alfonsi Valdesii loco ama.
Bononiae, XII Ianuarii MDXXXIII.
Dominationis Tuae Reverendissimae subditissimus clientulus Ioannes Valdesius