Magnifico ac Illustri Viro, Domino Ioanni Antisco, Oratori christianissimi regis Polo[n]iae, domino meo multum gratiosissimo praesentes litterae dentur in Brusellas

Magnifice Domine, Patrone unice ac benefactor grattiosissime. Salutem ac plurimam recommedationem.

Magnifice Domine Orator, scriberem Vestrae Magnificentiae in lingua vulgari, sed, ut credo, quod postquam veni Italiam, paene omnia oblitus sum, ut sciat Vestra Magnificentia quisnam sum, credo bene, quod Magnificentia Vestra cognoscit patrem meum. Ego sum filius domini Ioannis Zabrezensky, marchionis Lituaniae, qui fueram in studio in Italia. Nunc, ut sciat Vestra Magnificentia casum, qui mihi intervenit: quando fui Padvae et postea fui Bononiae, pater misit pro me, ut reverterer in patriam infra tres menses, et quot irem per Coloniam, ut perficerem aliquot votum. Bene veni Parisiis. Quando fui Parisiis, inveni quendam iuvenem Polonum, quem ego noscebam prius in patria, et ipse manebat cum uno, qui vocatur Antonius Rincon. Et dixi sibi: si vellet mecum venire ad patriam. Dixit, quod sic bene. Quando fuimus extra totam patriam Gallorum, tunc ipse narravit mihi, quomodo accepit domino suo multos lapides pretiosos. Ego dixi: quomodo hoc est possibile. Ipse dixit, quod sic, et ego fui maxime turbatus et cogitavi inter me velle ab ipso discedere. Postea dixi intra me: si ego discedam ab ipso, si ibunt post me et invenient me absque ipso, dicent, quod ego scivi de omnibus rebus, quas ipse acceperat. Et dixi ei: vide, si venient post nos, ne ego sim in culpa. Ipse mihi respondit, quod non timerem, quod si a casu venirent post nos, quod ipse defert istas res fratri imperatoris Ferdinando, quia accepi ipsas a suo inimico et suo traditore, qui duxit Turkas ad Vigennam. Bene post quam venimus ad istam civitatem, quae vocatur Mons Henaus, et dormivimus per unam noctem in crastinum, quod hodie sunt quindecim dies, venerunt ibi ad cameram et ego eram aduc in lecto et statim acceperunt meum ensem et voluerunt meo servitori accipere similiter, sed ipse expulsit omnes de camera et proiectis omnibus illis rebus proiecit se, salva reverentia Maiestatis Vestrae, in cloakam. Et ego vidi, quod ipse fugiebat, cogitavi intra me: quod si me invenient cum istis rebus, facient de me tamquam de latrone. Nesciebam, quid debebam facere. Proiectis omnibus rebus meis saltavi per unam fenestram et veni ad unam ecclesiam, quae vocatur Sancti Nicolai et credebam <h>abere meas peccunias mecum, et ego omnes dimisi. Innumero centum et sexaginta 4 ducatos exceptis duobus frustris auri, quos non credebam mecum habere, qualia frustra sunt valoris quadraginta vel circa ducatos, qualia frustra unus plebanus, pessimus homo, maximus latro, accepit mihi dicendo, quod volebat mihi servare. Certe ipse usurpavit eas et non vult mihi ipsas reddere. Prius dicebat, quod ego acceperam furto, postea scivit ab illis persequentibus nos, quod illa, quae ego habebam, erant mea. Et ego dixi, quod mihi redderet, quod ego possem mittere in carcerem illos, qui fuerunt causa, quod ego perdidi meas pecunias et re<h>aberem illas. Certe iste curatus, credo, quod ab meis inimic[is] <h>abuit praemium, ut ipsi possent re<h>abere prius suas res. Ipse numquam voluit nec vult eas reddere, dicit, quod decanus sibi commisit, ut non eas redderet mihi. Et decanus dicit, quod non habet licentiam ab episcopo, ut mihi redderet. Ego nescio, quid debeo facere, nisi erit adiutorium Dei, sum totus perditus. Unde humiliter rogo Vestram Magnificentiam, ut vellet ad sacram maiestatem imperatorem intercedere, ut saltem possim exire ecclesiam, ut fama non sit, quod sim fur, et praecipue, quod possim rehabere a curato isto, maximo latrine, meas pecunias et possim pervenire ad Magnificam Dominationem Vestram. Cui in posterum cum omnibus servitiis et placitis retribuam non aliud, nisi quod possim venire ad faciendam reverentiam, sicut domino ac patri me<o> gratiosissimo non aliud nisi quot in manus Magnificae Dominationis Vestrae me recommendo, postquam fuero apud Magnificam Dominationem Vestram melius, referam casum, non aliud eiusdem Magnificae Dominationis Vestrae humillimus ac oboedientissimus servus.

Datum in Monte Henaus, decima septima mensis Iulii MDXXXI.

Iacobus Zabrezenszky