Letter #674
Karel UUTENHOVE to Ioannes DANTISCUSGhent (Gandavum), 1531-08-25
English register:
Since Uutenhove can no longer meet Dantiscus in person, he is communicating with him by letter, although he is far more hesitant to write to him than to speak with him. They have had many pleasant conversations, but he fears that his writing lacks refinement and erudition. He trusts that Dantiscus, in his benevolence, will overlook this.
Furthermore, it is his great affection for Dantiscus which has incited him to write a letter.
He does not want Dantiscus to forget him, now that they no longer meet. His familiarity with Dantiscus is most precious to him, and he is hopeful that Dantiscus will perpetuate this pleasure.
He and Robbius lead a pleasant life, with frequent drinking, songs and jokes, not unlike Penelope's suitors. They often visit Jooozijne and Lynken, the daughters of the bailiff, who do not cease to reminisce about Dantiscus. Their parents also are attached to him, and they all convey their greetings. Willem De Waele, Nicolaus Uutenhove and the buffoon Robbius also recommend themselves to Dantiscus. Uutenhove’s sister sends him her respectful greetings. He asks for one more favour: whenever Dantiscus happens to meet someone who is being sent to the court of the Turkish Sultan [Suleiman the Magnificent], he should inform him and help him to join this embassy.
Uutenhove will perform any service for Dantiscus with the greatest pleasure. In a postscript he asks Dantiscus to convey his greetings to De Schepper and Gemma Frisius, and to reward the bearer of his letter with a drink.
Manuscript sources:
Prints:
| ||||||||||||
Text & apparatus & commentaryPlain textText & commentaryText & apparatus
Reverendissimo in Christo Patri, domino Ioanni Dantisco, regis [P]oloniae apud caesarem [ora]tori, episcopo [Culm]ensi etc.
Bruxellis
Salutem plurimam.
Quandoquidem tecum coram agendi mihi potestas non integra fuit, Dantisce clarissime, id (etsi verecundius paulo) litteris tamen agere constitui. Et quamquam, veluti in proverbio est, epistulam non erubescere, puduit me tamen longe magis litteris nunc tecum agere, quam coram fecisset(!) verbis. Primum, quod illud mihi insolitum erat et antehac numquam tentatum, praesens vero, quae tua benignitas fuit, tecum persaepe locutus sum et suavitas atque amoenitas illa tui vultus nonnihil mihi animi addere solet. Tum verebar quoque, num satis ex urbanitate esset talem nugonem ad tam dignum atque omnibus numeris absolutum virum litteras dare, praesertim barbaras ac nihil fere aulicae civilitatis redolentes. Tuae tamen humanitati ac facilitati, optime Praesul, tantum tribuo, ut non dubitem, quin haec, qualiaqualia sint, ab amico homine amice sis accepturus.
Porro, quod incredibilis ille meus in te animus tibi nunc voluit, breve est et fortassis non magni momenti, certe parvi momenti, si haec: amicitia, observant[ia], caritas parva existimanda sunt. Verebar etenim, ne haec corporis disiunctio ac muta absentia profundam tui Caroli tibi oblivionem induceret. Huic itaque malo ocius litteris succurrendum putavi, nam tantum sane huic tribuo notitiae, quam tecum contraxi, ut nullius umquam magis exsultarim aut mihi placuerim et, quae mea simplicitas est, non prorsus me a te contemni mihi persuadeo. Quo suavissimo deliramento ut diutius mihi frui liceat, tu fac ac serio annitere, nam hac re plurimum felicitatis addideris mihi et tibi nihil incommodaveris.
De iis rebus, quae apud nos aguntur, nescio, quod scribere debeam. Omnes recte valemus. Robbius noster atque ego suavissimam hic vitam agimus, pe <r> petui sumus in compotatiunculis, in cantionibus, in lusibus, iocis ac strenuae Penelopis sponsos agimus. Subinde invisimus filias illas praetoris Iodocam ac Linkin, quae numquam cessant tui mentionem facere, cuius parentes quoque tui sane amantissimi sunt, qui omnes tibi plurimam salutem imprecantur. Cupiverant etiam vehementer tibi commendari dominus Gulielmus a Wale dominus scriba, cognatus meus Nicolaus Utenhovius et noster infacete facetus Robbius. Ad{d}erat quoque mihi tum forte, cum haec scriberem, soror mea, quae me interpellavit, ut tibi, quam possim officiosissime, suis verbis salutem adscriberem.
Quod reliquum est, hoc unum vehementer a te contendo, ut, si forte aliquando istic reperiatur, qui in aulam imperatoris Turcarum proficiscatur, id mihi indicare velis ac manum (quod aiunt) praebere iuvareque, ut una proficisci liceat, nam animus meus hoc avidissime cupit. Hoc enim officio gratificaveris mihi, ut qui maxime. Quod autem ad me attinet, si quid esset obsequii, quod Tuae Dignitati exhiberi possim, id non libenter modo, sed summo etiam cum gaudio fecero, hic enim Carolus, quantus est, in tuo officio ac potestate est.
Bene vale, clarissime ac doctissime Praesul.
Gandavi, et ex tempore, et tumultuanter, postridie festum Bartolomei anno M D XXXI.
Tuus, si suus, Carolus Uutenhoveus scripsit
Postscript:
Non gravaberis, si istic sit, salutare meis verbis et diligenter, et ex animo, dominum Duplicium Scepperum. Gemmam quoque vehementer optarim meis verbis salutatum. Hunc, qui has ad te fert, ut uno atque altero cyathulo suaviter excipias, peto, est enim mihi summa familiaritate coniunctus, quare illi bene volo.