Reverendissimo in Christo Patri, Domino, domino Ioanni Dei gratia episcopo Varmiensi Dantisco, domino fautori et patrono ... observandissimo

Mei devotam commendationem et Vestrae Paternitati Reverendissimae caelestem illam benedictionem ac immensam felicitatem.

Non miretur Paternitas Vestra Reverendissima nec culpet tantam meam moram, multa enim intercesserunt, quae impedimento fuerunt. Agebam causam gravem, universae ecclesiae impendentem, quam prosecutus sum in utraque synodo, videlicet dioecesana et provinciali, indignae et violentae mortis mei antecessoris abbatis adversus suos invasores, qui vel ob id censurati et duobus milibus florenorum damnati sunt, ac presbytericidae pronuntiati, quod causam neci meo antecessori studio et ex insidiis patrarunt.

Alia multa intercesserant, quae officio insidiabantur, sed animum meum urgebat assidue amor, observantia et summa mea erga illam affectio. Quae nedum hos fratres meos, quos illi devoveo, sed etiam me ipsum, si non obstarent, quae adversantur, vix ad illam non traxerit, utcumque suscipere nunc dignetur hos nunc meos praecursores, quos trado obsides, donec ipse venero. Ac eam saltem, et quam iugibus meis sollicito precibus, videam et incolumitatem hos interim habeat. Quorum unus, is senior, frater Nicolaus, est homo simplex et rectus, qui nil minus solet, quam loqui, et nil magis, quam tacere, purus tamen ecclesiasticus est vita et moribus et nulli alteri usui dignus, exemplaris utique et modestus. Simplicibus utilis esse poterit, doctis non nocebit nec lingua et argumentis, sed vita et exemplis pugnabit.

Alter, is iunior nobilis, gnarus est rei domesticae et sollicitus, sed puto, quod non erit ibi necessarie. Mitto eum saltem ad conducendum hunc alterum. Probet Dominatio Vestra Reverendissima utrumque. Si eius officio non eguerit, remittet illum huc ad domum professionis suae. Quodsi non placuerint, vel non valuerint, aut eos oviculae non audierint, minus susceperint, excusso pulvere illorum e pedibus in testimonium illis redeant domum. Scio enim, quod his temporibus depravatis et nimium scandalizatis magis alibi quaeruntur homines curiosi et famosi, quales hic non sunt, quam simplices et religiosi, qui non statim agnoscuntur neque probantur. Et tamen qui potest capere, capiat. Prius Christus coepit facere, quam docere etc.

Nil erat aliud dignum, quod illi nunc mitterem, vel quo ipsam scirem egere, viro enim sic perfecto et sapienti nil est, quod desit etc.

Optime valeat Dominatio Vestra Reverendissima et me, suum veteranum et affectissimum Levicium, ea benignitate prosequatur, qua solet. Ego eam etiam invitam et amare, et observare non desistam, et meis indignis orationibus propitiabor. Conservet illam Omnipotens Deus, foveat, dirigat et protegat diu sanam, semper salvam et incolumem.

E Czervensko, 18 Iunii 1539.

Dominationi Vestrae Reverendissimae affectissimus et deditissimus Ioannes Levicius abbas Czervensis