Magnifico viro domino Ioanni Dantisco serenissimi Poloniae regis apud maiestatem caesaream, [reverendissi]mo domino et benefactori meo

Reverendissime in Christo Pater et Domine, domine mi et benefactor colendissime.

Humili commendatione praemissa.

Summa Dominationis Vestrae Reverendissimae auctoritas et erga omnes ampla illa humanitas meumque perpetuum de sua singulari virtute et integritate iudicium fecit, ut magni mea interesse putarem res eas, quas gessissem, eidem Dominationi Vestrae Reverendissimae notas esse, cum omnem spem meam in te uno fixi. Peiore in loco vel statu res esse non potest, cum indies prae verecundia ac iniuria mihi indebite (ut Deum testor) adscripta poena gravi et dolore multifariam et praesertim morbo itropico, quem existendo in carceribus Plasentiae adeptus sum, a quo tamen, spero, Deo favente medio et industria cuiusdam excellentissimi doctoris cito liberari. O me perditum et afflictum! O infelix et impune exilium! Quid nunc ab eadem Dominatione Vestra Reverendissima rogem pectora nunc foedans pugnis, nunc unguibus ora? Certe, domine mi observandissime, minus est erratum a nobis, per caput hoc iuro, sed, ut credo, invidet fortuna mihi. Quaeso ergo, domine et benefactor mi colendissime, depelle crimen atque solabere sortem miseram huius tui infirmi servuli, qui nocte dieque pro Illa se offert Deum orare, prout orat, ut Illam, prout meretur, extollat, si qua Illi adhuc est memoria nostri. Nam hoc me per numina iuro. Non meruisse nefas; patior sine crimine poenam. Viximus innocuae; si mentior, arida perdam. Quare, quantum potes, praesul dignissime, supplex oro atque devote rogo, succurre creaturae tuae. Ubi his e calamitatibus tandem medio Dominationis Vestrae Reverendissimae enatare valeam et ad antidora deficiam tanti praesulis laudem ubique, prout hactenus feci, praedicare? Heu nunc, misero mihi demum! Quae etiam et quanta eadem Dominatio Vestra Reverendissima potest cum excellentissimo, doctore, domino Cornelio Sceppero Duplicio, domino etiam et benefactore meo, mihi notum est. Peto igitur a Dominatione Vestra Reverendissima maiorem in modum, ut me, suum absentem servum atque mancipium, tamquam praesentem, prout etiam pro illa sua humanitate perfecta prius semper consuevit, diligat et, ubi et quando poterit, causam meam iustam atque piam defendat et mediante vel insimul cum dicto domino Cornelio, quaeso, per opportunitatem videre dignetur vel dignentur, si qua spes sit nostri reditus. Quod dii faxint, quia etsi cum egregio viro et excellentissimo doctore sum, cum tamen absens sum a Dominatione Vestra Reverendissima, quod mihi molestissimum est, omnia mihi tempora sunt misera, cum omnis spes mei reditus et recuperandae salutis et honoris in eadem Dominatione Vestra Reverendissima fixa manet, adesto, quaeso, iam cum tot me pericula et dolores circumstant, quod non solum amicorum, si qui adhuc sunt et non hi, quos exspectaram, immo, quasi mei immemor sum, attento, quod spes mihi salutis et recuperandae honoris pertenuis adhuc ostenditur. Quamvis nescio, quid magni promittunt sidera exhortando me, ut animi sim magni et spem firmam habeam recuperandae salutis et honoris. Quod utinam sit eius modi, ut recte sperare possim et forsan et haec olim meminisse iuvabit. Non enim cuivis homini contingit adire Corynthum etc. Ergo, pro, quantae tibi curae meus honos semper fuerit, domine mi observandissime, qui te unice diligit, rauca iam voce precatur: Depelle crimen infelixque et impium exilium, petoque maiorem in modum a Dominatione Vestra Reverendissima amore summipotentis Dei et Domini Nostri Ihesu Christi, ut visis praesentibus dignetur intuitu meo et patriae rescribere servulo suo, prout eidem Dominationi Vestrae Reverendissimae magis expediens videbitur, et litteras destinandas, si sibi visum fuerit servulo suo respondere, dare praesentium latori, videlicet oratori Veneto ibidem praesenti, et illas taxare. Et tandem istis tertiis meis litteris quaeso supplexque oro, et quantum in me est, deprecor, respondere iubeat Dominatio Vestra Reverendissima. Praecelsusque Prometheus plasmator praeassertum praesulem perpetuo prosperum perfaustissimumque praeservet. Cui suus infimus servus et creatura pro iustitia et pietate se iterum atque iterum commendat et offert.

Datae ex urbe condita in Adriacis undis, die prima Augusti 1532.

Eiusdem Dominationis Vestrae Reverendissimae humillimus servus et mancipium Guido Petri Anderlochtensis