Doctissimo viro Ioachimo Vadiano, poetae lauro insignito ac collegii ducalis duodecemviro praeceptori suo non paenitendo Viennae.

Salutem.

Quod tanto tempore, humanissime Vadiane, nihil mihi scripseris, quamvis pollicitus sis id facere saepius, non aegre fero; nam tot et tantis apud tuam Pirrham te scio negotiis occupatum, quod etiam plus agas apud eam, quam hic, qui in apum meditatione consenuit. Si tamen aliquando feriatus fueris et vetustum cunnum pertaesus, quaeso sciam, quid agatur, cur hactenus nihil scripseris. Me nec Polixena nec ista vel similis Hectoris matri detinet, quominus, dum opportunitas adest, tui obliviscar. Pro meo igitur in te amore te plurimum rogo, promissis satage et me ex hoc solve dubio, ne videar Andromacha minor; tuus enim velim esse vel pathicus, sed vicissim; et dum poteris per otium ab ista tua inveterata resipiscere, scribe, ut sciam me tibi illa cariorem, sublimi feriam vertice sidera. Quod si forte excusatus esse volueris per tabellarios, quos habere nequis, noli esse Davidicus mendax, tabellae enim caesaris apud vos sunt, sedulo proinde da litteras. Ubi caesar est, ibidem cum domino reverendissimo Vladislaviensi futuri sumus. Interea vero tibi provinciam impono, ut Riccardo, qui etiam mei oblitus est, et Ursino, Collimitio tamen nostro imprimis, nomine meo salutem dicas, nec Rusticum nostrum praetereas. Vale et is sis, qui apud me esse voluisti.

Datae Halla ad Aenum, II Octobris anno 1515.

Tuus Dantiscus

Magnifico et excellentissimo domino Ioachim[o] Vadiano, poetae et oratori celeberrimo [gymna]sii Viennensis rectori ... etc., domino meo honorando, Viennae.

Magnifice Domine, commendationem.

Iucundissimum fuit auditu mihi, cum intellexi, Dominationi Tuae proximis comitiis contigisse magistratum et amplum et honorificum. Felix nimirum successio; nam qui potuit Victori, purissimo atque integerrimo viro, alius Te uno, qui illius esset simillimus, iustius succedere, sub quibus frugi homines et rectorum studiorum cultores feliciter haud dubie vitam agunt? Nimis equidem vellem isthic per hoc tempus una Vobiscum vivere et praesentia Vestra ac consuetudine suavissima perfrui. Nunc autem, postquam eo fortunae res meae sunt impactae, ut iugum auribus planissime tenere videar, hoc remedii est, ut quicquid accidit, id ne violenter feram; magno opere studeam. Mitto epistolam ad Paulum Iovium a me superioribus diebus factam, quam ad alias nugas meas adponi cupio. Maxime miror, Magnificentiam Vestram et Collimitium nihil rescribere, et incertus sum, acceperintne Dominationes Vestrae mea poemata. Postremo, quod imprimis scire affectavi, de profectione reverendissimi Vratislaviensis episcopi in urbem Romam nihil adhuc accepi; oro itaque, ut hac saltem in parte, videlicet scribendi officio, et Magnificentia Tua et Collimitius quamlibet raro Gaspari Vestro, nominis Vestri studiosissimo, respondeatis. Ego hic ex omni familia Gurcensi solus vitam traho, spemque metumque inter dubius, ac nisi maiorem diei partem cum domino Dantisco insumerem, animum desponderem, cuius mihi consuetudo ac morum suavitas multo iucundissima est. Is quidem mortalis, immortalitate dignus, quamquam et amat et observat Vos omnes plurimum, tamen parum aequo animo tolerat Vestram tam diuturnam ac paene nimiam taciturnitatem. Haec ego in triumviratu escario scripsi; collegae subscripsere.

Quoniam quidem amplius, enim vero toties tibi, Magnifice, quisquis es, scripsi, qui scilicet Tui studiosissimus, ut me semper offendisti, nihil tamen hactenus rescribis; nec mirum, cum tantum sis evectus, in summum utpote gradum; sed decides post annum; ne superbi igitur. Debuisses aliquid resp[ond]isse; proinde impraesentiarum, quia Ursinus pocu[lum] effert, cesso; do requiem manui et, ut magnificus [es] vel magnifici operae pretium duxi, magnificum titulum meum T <h> eophr <a> stice subscribere; ridebis etc.

Ioannes Dantiscus, eques Hierosolymitanus, utriusque iuris doctor, poeta laureatus, canonicus Varmiensis, serenissimi Poloniae regis etc. nuntius et secretarius, Tuus tamen qualiscumque.

Tametsi et quamvis in superioribus istis litteris nulla mei pauperis mentio facta sit, cum et aequo animo bibam combibamque frequentius, volui tamen et meas illis addere characteres, ut et me vivum incolumem huc adventasse et Vestrum esse cognoscatis. Ceterum quod mihi restat, scio: scilicet, ut illi aemulo obviando me opponam ac disertissimas illas obscurorum virorum epistolas ad vos cum nugarum aliquarum additione transmittam. Tremant profecto mihi manus, cum mecum pensito, cui et quanto viro et nostro principi scribam; Vos, qui iam altiore gradu constituimini, mei etiam, cum bona pocula laete sumpseritis, recordamini.

Hieronimus Hamerbeo, caesareae maiestatis etc. ac reverendissimi domini cardinalis Gurcensis secretarius etc.

Simitu conscribillavimus epistolia tumultuatim consarcinata. Dantiscus mortalis Papaeus, noster sociennus oculissimus, sympotas nobis ductavit senecionem doliarem bucculentum cum Amasia tricenaria perterebrata trioboli muliere. Symposium Saliare hercle et struices patinariae et missus basilici, nempe alleculae excoriatae, echinatae nuces, Pomonae opes fructuariae, panis cum secundario geniturae primariae , tum alia pluscula. Corbitavimus tuburcinavimusque pancratice et syrrepsiter. Cenaturiret saturio Antonianus, si adsit.

Ursinus

Interea, quo haec [legi], mea Grinea pateram ingentem effudit [et] scribendi ad Te ulterius argumentum praebuit: [a]derant etiam puellulae non indecores. Quibus si affuisses, praebuisses utique suavium pro Tua vetere, qua veteribus uti consuevisti, consuetudine. Dabis, si voles, etiam invitus. Nihil contra Te agitur. Neniam ex mero ex mera volui scribere caritate ad Te. Scribo, praesertim in hac tabellarii opportunitate, qui non nisi madidus abibit. Feres patienter ut Tuos scholasticos, qui pergraecati sunt; talis eras ante magistratum, et boni consules. Non potui esse Plautinus; surripuit mihi omnia Ursinus; unum tamen hoc, ne etiam non videar legisse, restat: basilice valeas et plus si velles.

Iohannes Dantiscus.

Magister Ornatissime, mox licentiande et in medicinis doctorande, nunc vero rector, ego gaudeo multum, quod audivi, vos esse nunc dominum rectorem; ego bene faveo vobis, quia estis valde bonus socius ultraque estis ex illa patria Svicerorum. Ego, quando iuvavi Vobis deponere, semper cogitavi, quod eritis magnus dominus, quia sciebatis bene vistulare et etiam metrificare. Et quia ego gaudeo de vobis, gaudeatis etiam de nobis, et aviso Vos, quod ista nocte bene bibimus et habuimus unum bonum salatum alec, et rubrum et album co...rum vinum, et fuimus tam laeti, ut non creditis. Faciatis etiam vos ita, quia per Deum ita oportet nos vivere, si volumus esse boni socii et cupiatis pro bono.

Datae Augustae, XV Novembris MDXVI-to.

Eruditissimo domino Ioachimo Vadiano, poetae caesareo, artium atque medicinae doctori, amico tamquam fratri carissimo.

Dantiscus Vadiano suo salutem.

Si in vivis es, scire vehementer cupio. Litterae meae Te viderunt saepius, Tuas vidi numquam. Si igitur cum manibus non agis, fac sciam cum primis, ubi gentium sis, ut aliquando vel ab aliis, quomodo vales, quid negotii tractes, intelligam. Amor in Te meus ab eo, quo coepit tempore, in dies crescit. Quem erga me geris animum, mihi ambiguum est, quia hactenus tacuisti. Effeta et si in vivis es, rescribe.

Datae Cracoviae, 20 Februarii 1518 .

... [do]ctissimoque viro Ioachimo [Vadiano] [me]dicinae doctori oratori [poetae a] [caesa]re laureato tamquam fratri carissimo.

Ioannes Dantiscus etc. Ioachimo Vadiano etc. salutem.

Cum nuper peregrinandi, ut nostri dicunt, causa per Helvetios, ubique Te quaerebam, irem, nemo fuit, qui, ubi esses aut ageres, me edocere potuit. Pro summo meo in Te amore, quo Te plus quam dici potest prosequor, Te libenter convenissem. Quocumque igitur me verti et alicuius litteraturae hominem offendi, primum, quod loqui incoepi, Vadianus fuit. Sed nullus per hoc iter, quis esses, scivit. Postremo huc diverti repperique quosdam meos comites, viros nobilissimos, qui superioribus annis una mecum in Syriam navigarunt. Illorum opera familiaritatem cum viro eruditissimo expertissimoque domino Petro Falcone, huius urbis praefecto, contraxi, cum quo dum pro illius in me humanitate facerem verba plurima, Tui obiter incidit mentio. Quamgratum mihi fuerit, quod homo iste candidissimus Te noverit, explicare nequeo. Unde dum eum intentum viderem, ut sciret, quis essem, remisi eum ad commentaria Tua in Pomponium Melam, quae a Te dono acceperat.

Multum Tibi debere, carissime Vadiane, quamdiu in vivis sum, fatebor, quod tam amico iudicio me doctissimis Tuis scriptis immortalem reddideris. Dabitur vicissim a me opera, si olim quicquam ingenio hoc meo, qualecumque est, eniti possum, non, ut dici solet, mulus mulum etc., quo Tibi ex vero et sincero de Te iudicio non ingratus videbor. Sed haec hactenus. Ut scias, quae me causa huc coegerit: ingressus sum iter in ultimas Hispanias ad sancti Iacobi sarcophagum et spero

Tu interea absens absentem memori sub pectore conde. Sis memor ipse mei, contra memor ipse manebo. Si quandoque feliciter, quod Deus Optimus Maximus faxit, rediero, Te non viso nequaquam ab Helvetiis solvam. Vale et Dantiscum Te plurimum diligentem et observantem ama.

Datae Friburgae, 17 Decembris, post partum Virginis 1518.

Viro undecumque doctissimo Ioachimo Vadiano amicorum amicissimo sibique in Christo caro sinceroque praeceptori.

Erasmus, Ioannes Fabritii.

Ad manus proprias.

An doctor Ioachim Vuatt statt phisico zu-o Sant Gallen.

Salve Colendissime Vadiane.

Ante duos annos ex Friburgo per Falconem praefectum ad te dedi tales, ut nunc, litteras, hoc est extemporarias; sed tamen rem ipsam tibi exponere non ausi propter periculum, quod mihi forsan per Gallizantes incubuisset. Cogebar igitur me ad Sanctum Iacobum peregrinum tibi describere, cum essem serenissimi domini mei ad regem tunc catholicum orator, et egi in Hispania Barcinonae ultra octo menses. Quaeso pro tuo olim amore, quo me prosequebaris: necessarium errorem boni consule. In reditu nihil te vidissem libentius; sed quia pestis apud vos passim grassabatur, in aliud iter declinavi. Cum itaque in fatis non fuit, ut coram te et alloquerer et tua dulcissima consuetudine frui possem, ne mei te penitus occuparet oblivio, has ad te, nactus opportunitatem istius tui conterranei, dedi, summopere te rogans, ut vicissim aliquando scriptis tuis iucundissimis me consolatum efficias; et si quid vis, quod hic pro te vel in tuorum decus et commodum facere debeam, iube, certum habiturus, nihil me facturum esse libentius. Faustiter vale cum tua coniuge et, si sunt, liberis et me, quo coepisti, absentem amore prosequere. Absentem absens audiat videatque.

Cracoviae, 1 Octobris, anno 1521.

Tuus Ioannes Dantiscus iuris utriusque doc[tor], serenissimi Poloniae regis secretarius.