Magnifico ac Illustri Viro, Domino Ioanni Antisco, Oratori christianissimi regis Polo[n]iae, domino meo multum gratiosissimo praesentes litterae dentur in Brusellas

Magnifice Domine, Patrone unice ac benefactor grattiosissime. Salutem ac plurimam recommedationem.

Magnifice Domine Orator, scriberem Vestrae Magnificentiae in lingua vulgari, sed, ut credo, quod postquam veni Italiam, paene omnia oblitus sum, ut sciat Vestra Magnificentia quisnam sum, credo bene, quod Magnificentia Vestra cognoscit patrem meum. Ego sum filius domini Ioannis Zabrezensky, marchionis Lituaniae, qui fueram in studio in Italia. Nunc, ut sciat Vestra Magnificentia casum, qui mihi intervenit: quando fui Padvae et postea fui Bononiae, pater misit pro me, ut reverterer in patriam infra tres menses, et quot irem per Coloniam, ut perficerem aliquot votum. Bene veni Parisiis. Quando fui Parisiis, inveni quendam iuvenem Polonum, quem ego noscebam prius in patria, et ipse manebat cum uno, qui vocatur Antonius Rincon. Et dixi sibi: si vellet mecum venire ad patriam. Dixit, quod sic bene. Quando fuimus extra totam patriam Gallorum, tunc ipse narravit mihi, quomodo accepit domino suo multos lapides pretiosos. Ego dixi: quomodo hoc est possibile. Ipse dixit, quod sic, et ego fui maxime turbatus et cogitavi inter me velle ab ipso discedere. Postea dixi intra me: si ego discedam ab ipso, si ibunt post me et invenient me absque ipso, dicent, quod ego scivi de omnibus rebus, quas ipse acceperat. Et dixi ei: vide, si venient post nos, ne ego sim in culpa. Ipse mihi respondit, quod non timerem, quod si a casu venirent post nos, quod ipse defert istas res fratri imperatoris Ferdinando, quia accepi ipsas a suo inimico et suo traditore, qui duxit Turkas ad Vigennam. Bene post quam venimus ad istam civitatem, quae vocatur Mons Henaus, et dormivimus per unam noctem in crastinum, quod hodie sunt quindecim dies, venerunt ibi ad cameram et ego eram aduc in lecto et statim acceperunt meum ensem et voluerunt meo servitori accipere similiter, sed ipse expulsit omnes de camera et proiectis omnibus illis rebus proiecit se, salva reverentia Maiestatis Vestrae, in cloakam. Et ego vidi, quod ipse fugiebat, cogitavi intra me: quod si me invenient cum istis rebus, facient de me tamquam de latrone. Nesciebam, quid debebam facere. Proiectis omnibus rebus meis saltavi per unam fenestram et veni ad unam ecclesiam, quae vocatur Sancti Nicolai et credebam <h>abere meas peccunias mecum, et ego omnes dimisi. Innumero centum et sexaginta 4 ducatos exceptis duobus frustris auri, quos non credebam mecum habere, qualia frustra sunt valoris quadraginta vel circa ducatos, qualia frustra unus plebanus, pessimus homo, maximus latro, accepit mihi dicendo, quod volebat mihi servare. Certe ipse usurpavit eas et non vult mihi ipsas reddere. Prius dicebat, quod ego acceperam furto, postea scivit ab illis persequentibus nos, quod illa, quae ego habebam, erant mea. Et ego dixi, quod mihi redderet, quod ego possem mittere in carcerem illos, qui fuerunt causa, quod ego perdidi meas pecunias et re<h>aberem illas. Certe iste curatus, credo, quod ab meis inimic[is] <h>abuit praemium, ut ipsi possent re<h>abere prius suas res. Ipse numquam voluit nec vult eas reddere, dicit, quod decanus sibi commisit, ut non eas redderet mihi. Et decanus dicit, quod non habet licentiam ab episcopo, ut mihi redderet. Ego nescio, quid debeo facere, nisi erit adiutorium Dei, sum totus perditus. Unde humiliter rogo Vestram Magnificentiam, ut vellet ad sacram maiestatem imperatorem intercedere, ut saltem possim exire ecclesiam, ut fama non sit, quod sim fur, et praecipue, quod possim rehabere a curato isto, maximo latrine, meas pecunias et possim pervenire ad Magnificam Dominationem Vestram. Cui in posterum cum omnibus servitiis et placitis retribuam non aliud, nisi quod possim venire ad faciendam reverentiam, sicut domino ac patri me<o> gratiosissimo non aliud nisi quot in manus Magnificae Dominationis Vestrae me recommendo, postquam fuero apud Magnificam Dominationem Vestram melius, referam casum, non aliud eiusdem Magnificae Dominationis Vestrae humillimus ac oboedientissimus servus.

Datum in Monte Henaus, decima septima mensis Iulii MDXXXI.

Iacobus Zabrezenszky

Magnifico Domino ac Illustri Viro, domino Ioan Antisco, oratori christianissimi regis Poloniae, [domi]no meo multum gratiosissimo praesentes [nost]rae dentur in Brusellas

Magnifice Domine Orator, patrone unice ac benefactor gratiosissime. Salutem plurimam ac humillimam recommendationem.

Scripsi ad Magnificam Dominationem Vestram decima septima istius mensis Iulii. Nescio, si pervenerunt ad Magnificam Dominationem Vestram, ubi narrabam totum casum Magnificae Dominationi Vestrae, quomodo mihi intervenit. Unde spectavi et specto ad<h>uc a Magnifica Dominatione Vestra responsum, unde timeo, quod Magnifica Dominatio Vestra, credo, quod non ipsas recepit, unde opportuit me iterum scribere ad Magnificam Dominationem Vestram et narrare denuo totum meum infortunium, quod passus sum istis temporibus. Magnifice Domine, credo, quod Magnificentia Vestra cognoscit meum patrem. Ego sum filius domini Iohannis Zabresenszkii, qui fui in studio in Italia, et venerant mihi litterae a meo patre, quomodo frater meus obiit, et ut reverterer domum, et quod irem per Coloniam ad perficiendum aliquod meum votum. Bene postquam fui Parisiis, inveni quendam iuvenem Polonum, quem prius noscebam. Et dictus iuvenis morabatur cum uno Ispano, qui vocatur Antonius Rincon. Cui ego dixi, si vellet mecum venire patriam. Ipse mihi respondit, quod nihil aliud desiderat, nisi quod Deus posset eum eripere de manibus sui domini. Narravit mihi, quod servivit sibi per annos tres, et quod quanto plus serviebat sibi, tanto peius se habebat. Et etiam narravit mihi unam rem, quam si Vestra Magnifica Dominatio sciret, non ipsum existimaret suum dominum bonum virum. Verecundor narrare Vestrae Magnificentiae, quia est res abhorrenda, sed salvo honore, quod voluit ipsum retro sicut faciunt pessimi et Sodomitae canes. Dixi tunc sibi, ut nullo modo maneret secum, etiam si scirem supra humeros portare ipsum, quod veniret mecum et quod peteret a suo domino licentiam. Bene ipse dixit mihi, quod petiit et venit mecum. Cum fuimus extra patriam Gallorum, dixit mihi: tu nescis, quid ego feci. Interrogavi ipsum, quid. Ego — dixit — accepi omnes lapides pretiosos meo domino. Ego tunc fui maxime turbatus et quomodo deberem facere. Si ego recessissem ab ipso, venient post nos et capient me cum ipso. Ubi erit honor meus? Et dixi sibi: vide, ego primam civitatem, quam inveniam, ego me reficiam, si venient post nos, tu scis, quod ego non sum in culpa. Ipse mihi dixit: domine, si venient a casu, ne timeas, quod istas res apportabo ipsas Ferdinado regi Boemie, quia accepi ab suo inimico, qui quaerebat ad ipsum interficiendum, et quod est verum, quod ipse duxit Turkas ad Vigennam, et quod proclamavit Ferdinandus, quod si aliquis interficiet ipsum, magnum praemium ab ipso habebit, vel spoliaret ipsum, quomodolibet posset, quia est suus traditor, fugit ab imperatore. Bene, quando fuimus in ista civitate, quae vocatur Mons Henaus, et dormivimus per unam noctem in crastinum, ecce irruerunt in nos et ad<h>uc eram in lecto. Et dixerunt mihi: da nobis tuum ensem. Ego dedi illis, quia nolui me defendere. Tunc iste iuvenis extraxit suum ensem et expulit omnes de camera et proiecit se, salvo honore Magnificae Dominationis Vestrae, per unam cloacam. Et ego, quando vidi ipsum fugientem, cogitavi intra me: si isti invenirent me prope res furtivas, mihi culpam imponerent. Et ego saltavi per unam fenestram et veni hic ad ecclesiam Sancti Nicolai. Et credebam habere mecum meas pecunias. Et ego omnes eas dimisi ibi in hospitio in summa centum et sexaginta ducatos, et unum biretum cum una medalia de auro, quae erat valoris viginti ducatorum et unum anulum valoris sexaginta ducatorum et duas camisias totas laboratas de auro valoris 20 ducatorum et unum ensem. Omnia dimisi in hospitio, exceptis duobus frustris auri, qualia mihi acceperat unus curatus istius ecclesiae et detinuit mihi per XVIII dies, sed iam mihi reddidit cum mag<n>a poena. Oportebat me mittere quousque ad dominum cardinalem huius civitatis, unde nunc venit ille adversarius, qui persequebatur nos, est in ista civitate. Et ad<h>uc non sufficit, quod ipse habuit meas proprias pecunias, sed ad<h>uc vult habere istud aurum. Et dixit mihi praesentibus omnibus in ecclesia, quod poenitet eum, quod ipse non habuit plus de rebus meis. Ego humiliter rogo Magnificam Dominationem Vestram, quod vellet pro me facere sicut pro servo Magnificae Dominationis Vestrae. unde humiliter rogo Magnificam Dominationem Vestram, quod Magnifica Dominatio Vestra vellet intercedere ad sacram maiestatem imperatorem, quod possim habere litteras ab imperatore, quod possim exire secure ad civitatem et perquirere bona mea, qualia perdidi, ut possim ipsum ponere in carcerem, donec ero apud Vestram Magnificam Dominationem, humiliter rogo. Qualem benevolentiam pater meus et mei parentes retribuent Magnificae Dominationi Vestrae et maxime, quia sumus de patria Dominationis Vestrae, bene omnes sciunt, quod illum iuvenem, qualem tenent in carcere, ipse dixit coram omnibus, quod ego non sum in culpa nec scivi aliquid, ni quod ipse mihi dixit in via. Unde humiliter rogo Magnificam Dominationem Vestram, quod dignetur per istum nuntium dare mihi responsum citius quam potest, quia timeo, ne adversarius recedat. Humiliter supplico Magnificam Dominationem Vestram non aliud, nisi quod Deus faciat Magnificam Dominationem Vestram incolumem et felicem in omnibus.

Eiusdem Magnificae Dominationis Vestrae humillimus servus

Datum in Mons Henaus, XXI Iulii MDXXXI.

Iacobus Zabrezenszky