Officii quidem mei erat, Reverendissime Domine, primo statim tempore eandem super conditione nepotis sui certiorem facere, necdum enim eandem scire arbitror, ubi agat et a quo instituatur, sed ex eo quo Caspar hinc abiit tempore, qui ad Celsitudinem Tuam proficisci deberet, omnino scivi neminem. Nunc tamen cum adeo commodus sese obtulisset nuntius famulus Celsitudinis Tuae, per eundem, quo in statu sint res Ioannis, eandem scire operae pretium duxi.
Egit mecum venerandus dominus doctor Hosius, ecclesiae Reverendissimae Celsitudinis Tuae cantor et canonicus una cum nepote eiusdem. Qui non ita pridem in Italiam profectus est, ut nepotem Celsitudinis Tuae una cum aliis nobilium virorum filiis meae curae mandatis instituendum susciperem. Feci id aequissimo animo, cum, ut homini de me optime semper merito et quem a pluribus annis unice observare solitus sum, parerem, tum vero, quia Celsitudini Tuae sperabam me ea in re gratificaturum, quin gaudebam quoque mihi occasionem tam commodam oblatam, in qua Reverendissimae Celsitudini Tuae meam operam probatam iri posse confiderem, ut cui omnibus meis officiis devinctissimum me existimo, neque enim eidem minus debere me atque parentibus censeo immo quo maiorem gratiam merentur illi, qui Christo nos regenerant, quam qui in mundum atque lucem hanc producunt, hoc magis me quoque eidem debere profiteor, ut qui me mundo natum, Christo renasci fidem suam pro me apud eundem baptismi tempore interponendo fecerit.
Quod itaque ad me attinet, Reverendissime Domine, non est, quod Celsitudo Tua addubitet, quin omnem curam, operam studiumque meum impendam, ut adulescens is, probe et in litterarum studiis proficiat, moribusque liberaliter instituto homine dignis praeditus evadat. Idque agam, ne quidpiam in me desiderari possit, quod mea interesse arbitrabor. Idem illum quoque facturum non dubito. Nam, ut quidem sese hactenus praestitit, satis mihi probatur, modesto est ingenio ac placido, studiis quoque, quae illius aetas est, satis diligentem navat operam, opinor quoque ei cum talibus esse consuetudinem, a quorum commercio nihil illi sit periculi metuendum. Agit mecum in eisdem, quibus et parens mea, aedibus. Haec saepius, qua animi propensione Celsitudo Tua in se fuerit tum cum hic esset, praedicare solet omniaque, quae in nepotem eiusdem praestare poterit officia, promptissime facturam se in gratiam Celsitudinis Tuae pollicetur. Quae eandem officiosissime salutat omniaque Celsitudini Tuae felicissime cedere ex animo optat.
Commendo me in gratiam Celsitudinis Tuae Reverendissimae utque eandem Dominus Deus in longa tempora servet incolumem ad reipublicae Christianae ornamentum nominisque sui gloriam precari non intermittam.
