Sacrata iam lux altera
Sacri subit ieiunii.
In hac ut nostri sis memor,
Omnes rogant ecclesiae,
Et ut recordari velis,
Pastor tuum pius gregem
Benignitate prosequi,
Quam nullus finis continet.
Quis umquam non sensit tuam
Fidenter implorans opem?
Vel umquam quis desertus est,
In te qui sperans haeserat?
Ad te reversos suscipis,
Quocumque sint in crimine,
Se deliquisse si dolent,
Tuo salvantur munere.
Non vis mortem peccantium,
Qui de commissis ingemunt
Ad teque qui suspiria
De cordis imo protrahunt.
Quidquid petunt, das tristibus
Ob noxas, quas patraverant,
Remittis veris lacrimis,
A te quidquid poposcerint.
Nam Chananaea clamitans
Primo repulsam perferens,
Cum perseverat, accipit,
Pro filia quod exigit.
Canis vocari sustinet,
Non partes panis integras,
Micas sed orans parvulas,
A mensa quae defluxerant.
Sic flens impetravit fide,
Quam, Christe, collaudaveras,
Quae postulavit: filiam
Ab hoste liberaveras.
Ab huius solve funibus
Eos, quos captos detinet
Sub mole criminum gravi,
Erebi ne dentur ignibus!
Hos daemones fallacia
Onustos delictis premunt,
Deiectos et iungunt suis
Tormentis infernalibus.
Si sic cadentes liqueris,
Quisnam iacentes eriget?
Assis ergo labantibus
Ad teque proclamantibus!
Dextram tuam, Rex gloriae,
Festinans illis porrige,
Depressos ad te subleva,
Tuis cum sanctis colloca! Amen.