Dies haec, Christe, “Iudica”
Vocatur ab Ecclesia,
Qua passionis iam tuae
Tempus propinquat flebile.
In qua rogas, ab impia
Aeternus ut gente pater
Te liberet, quae cogitat,
Quo te de terris auferat.
Hoc postulans humanitas
Mortem passura praestitit
Exemplum nobis, ut pium
Afflicti quaeramus Deum.
Hunc interpellas iudicem
— Homo licet, Deus tamen —
Ut a Iudaeis erui
Possis et illis eripi.
Quos allocutus argui
Vis de peccato; sed tibi
Quis exprobraret hoc, tuo
Numquam quod haesit sensui?
Qui sanguinis castissimi
Concretus es propagine,
Ex matre, nescia viri,
Caelesti facta numine,
Carens peccato natus es,
A nobis hoc ut tolleres,
Reddens, quod hic amiserat
Adam, quando peccaverat.
Prophetae te praedixerant,
Scripturae praesignaverant,
Te plenitudo temporis
Adesse nuntiaverat.
In his Iudaeos perfidos
Patens non flexit veritas,
Qui coniuratis in tuam
Tendebant mentibus necem.
Samaritanum nominant,
Te daemonum praestigiis
Usum fuisse clamitant
Blasphemiisque personant.
Cum te praeferres Abrahae,
Prius chao qui cum patre
Eras, volebant ictibus
Loquentem vera perdere.
Sed tu cedens, divinitus,
Ne te viderent, feceras,
Relinquens caecos, ne viam
Agnoscerent, qua pergeres.
O Christe clementissime,
Obcaeca sic et amove
Hostes, qui nos circumvolant
Ab inferisque territant,
Eosque, quos contra tuos
Famulos instigant proximos,
Quos hic habemus undique,
Pravo ne laedant dogmate!
Erratici secum trahunt
Errones et nos impetunt
Ac traducunt acerrimis
Mendaciter conviciis.
Ficte tales cum te colunt,
Plus in dies insaniunt;
Illos vel ad te provoca,
Vel iuste tandem iudica;
Huius diei nomini
Satis quo fiat et tui
Tuti tibi quo serviant,
Fac vindicem te sentiant! Amen.