Ioannes de Curiis Dantiscus, episcopus Culmensis etc. et ad ecclesiam Varmiensem postulatus etc. Domino Iacobo Graciano salutem.

Quod litteris tuis, quas, si recte meminimus, trinis exemplis accepimus, hucusque non rescripserimus, in causa fuit expectatio responsi ad nostras, quas ad quosdam amicos nostros et ad ipsam Isabellam, matrem sponsae tuae, dederamus, quandoquidem iis mentem nostram de illa et filia declaravimus – quod neque te porro, ut arbitramur, latere potuit – persuadentes nobis litteras manu nostra scriptas et a domino Ehingero matri redditas te legisse. Ad eas ne iota quidem illa rescribi nobis curavit, neque in praesens cum iis, quas cum tuis misit, respondit, non secus atque si numquam recepisset, connivens nimirum supina aure ad ea, quae nos, ut serio sciremus, tum ex nostra, tum etiam ex re illius esse putavimus, quasi vero multam Circeam bibisset mandragoram. Atqui longe fuisset illi utilius commodiusque, si poto elleboro nostris admonitionibus paruisset, verum imprudens mulier id nobis ut alienum venum ire et praesenti pecunia voluit, quod prius nostrum esse confirmabat. Quis autem adeo stupidus et bardus est, ut id, quod suum est, sciens emat? Eoque nobis, qui alias in malum minime suspicaces esse solemus, quiddam gravioris opinionis, et fortassis non incertae , non sine pungente scrupulo iniecit. Quam quidem opinionem per tuas litteras initumque coniugium, quod tibi et novae nuptae felix faustumque esse optamus, adimi nobis non gravate sustinemus, utpote pro tuis virtutibus eruditioneque non vulgari atque pro veteri nostra in te propensione tibi volentes optime, hancque amicam in te nostram cogitationem et voluntatem consum{m}ato modis legitimis matrimonio non obscure agnosces, reque ipsa experieris. Tu modo, quod facis interim, cura, ut tibi honestis moribus pro paterno tuoque decore coniunx in ea qua est aetate educetur ac instituatur. Ceterum, quod hinc petis stipendium pro negotiis nostris in aula vestra obeundis, non tibi deesset opera adminiculumque nostrum, verum hoc tempore nobilis quidam ex nostratibus Fabianus, qui nobis, cum oratorio fungeremur munere in Hispaniis, aliquot annis inservivit, Isabellae non incognitus et tibi fortasse notus, hanc gerit provinciam. Illi scribemus, ut tecum super iis conferat tecumque dispiciat, quod ex tuo negociorumque tractandorum usu esse possit. De annua pensione non est quod Isabellae debemus, cum oblatam toties condicionem non susceperit. Si nostris obsecuta non iniquis monitis pactum, quod inire cum illa voluimus, admisisset, iam quod quereretur et de quo sera ducitur paenitudine, non haberet. Nihilo secius , licet spes non sit, ut licentioris institutum vitae turpi consuetudine, cuius maxima est vis, conflatum relinquere possit, poteris tamen illi nostro nomine viginti numerare aureos, quos tibi per oportunitatem reddi faciemus, quibus si intra pelliculam rediens hones tati iniciari ceperit, quottannis subsidii aliquid a nobis tuto expectabit. At veremur , quemadmodum vulpes quod pilos quidem accedente aetate sit mutatura, sarta tecta atque integra manente natura. Non est aliud, quod conquisite in praesentia ad te scribamus occupati auro ad urbem mittendo, quo confirmationem postulationis seu translationis hinc nostrae ad ecclesiam Varmiensem, quae pinguioris in triplo fortunae, quam haec nostra est, emere cogimur. Bene vale, et amicis, qui te suis litteris nobis commendarunt plurima nostro nomine salute impartire.

Ex castro nostro Lubaviensi, XVI Novembris anno Domini MDXXXVII.