Quanto me gaudio ⌊⌋ Dominationis Vestrae Reverendissimae affecerint, quas ex Radomia dominus ⌊Levitius⌋ 9 Septembris in Madril mihi reddidit, neque scribi neque dici potest. His ad praesens velim copiosisime respondere, si me tempus non deficeret ob istius postae celeritatem, in qua neque regiae maiestati scribere potui. Ad reginalem maiestatem nescio quas tumultuarias exaravi, in quibus compendiose absolutionem meam a caesare recensui neque eam Dominationem Vestram Reverendissimam latere volui. Postquam in primo responso a Ioanne Lalemant mihi in Madril dato frenum momorderim et illud pro expeditione habere renui, iterum hic conveni caesarem, cui iam valedixeram reluctatusque fortiter obtinui a maiestate caesarea remissionem adohae, quam mater reginalis maiestatis obtinuerat et numquam solverat. Eam dicunt excedere summam sexaginta milium ducatorum potuitque a reginali maiestate, ut hic multis argumentis crebro mecum disputatum est, omni iure repeti, quandoquidem debitum, quod vasall[us] debet principi, numquam praescribit. Eripui eam
summam, Deo gratia,
adversariis nostris, qui adhuc ad statum Barensem inhiabant, in [quo] nunc reginalis maiestas dormire potest in aurem utramque. Donavit praeterea caesar reginali maiestati in recompensam adohae, quam per haec tempora officiales reginalis maiestatis solverunt ex proventibus suis fiscalibus mille et ducentos ducatos pollicitusque se deinceps etiam semper gratiam facturum. Iussit itidem fieri litteras commendatitias pro statu Barensi et observatorias iurium et privilegiorum reginalis maiestatis ad viceregem et collaterale consilium Ne[apoliense] in amplissima forma. Quam primum istae litterae confectae fuerint, gratiis dictis et vale caesari me hinc recta ad Vallem O[leti] conferam missurus in Galliam pro salvo conductu, qui si dabi[tur], brevi, ut in Deum meum spero, Dominationem Vestram Reverendissimam videbo quam lubentissime, antequam ad curiam regiae maiestatis concedam. Sin alit[er], cum non sit hoc duro tempore tutum navigare, commodius ex[spec]tabo et quantum possum celerius advolabo. De duello n[ihil] successit, quod prius omnes ominabantur. Caesar hinc omnino f[ertur] pro Martio futuro iturus cum ingenti classe vel in Ital[iam] vel ad Belgas, sed certo suspicor eum velle Romae coron[ari], quod, postquam videro, credam, toties ea in re prius sum decept[us].
Alia non restant, cum iam a me litterae ex<i>gentur, quam quod hanc me[am] expeditionem curamque et non inutilem laborem meum Dominationem Vestram Reverendissimam ignorare nolui, cui me humiliter commendo et reverendissimo domino meo Plocensi omnia fausta precor rogoque, ut me Dominatio Vestra Reverendissima qua coepit gratia prosequatur, perpetuum et fidelem me habitura mancipium sempe[r].
