Letter #254
Cornelis DE SCHEPPER to Ioannes DANTISCUSPlymouth, 1525-07-06
English register:
De Schepper has sent a letter to Dantiscus from the port of Laredo. He has entrusted this letter to Hieronymus Viromandus, secretary to the English ambassador [Richard] Wingfield, but he is not sure that the letter has been passed onf to Dantiscus. De Schepper reaffirms his commitment to Dantiscus. He presents himself as Dantiscus' greatest herald, even though he wants to keep himself far from flattery.
The sea voyage was difficult, due to stormy weather, but De Schepper arrived safely in Plymouth. There he recovered from his seasickness, thanks to his conversations with James Horswell, who is a great admirer of Dantiscus. De Schepper can only be pleased by this, as Dantiscus owes his success to his merits. De Schepper has dealt with the business for which he came to England, be it not with the expected results. He has heard much praise of Dantiscus, especially by James Horswell.
De Schepper wants Dantiscus to know that he has acquired friends everywhere; he urges Dantiscus to recommend James Horswell in his letters, and assures him of his own loyal friendship. He invites Dantiscus not to disappoint his admirers, who consider him a paragon of wisdom and literacy. As he feels free to express himself as a brother, he urges Dantiscus to reciprocate the services rendered to him. De Schepper will ensure that his King [Christian II of Oldenburg] acknowledges the merits of Dantiscus.
Manuscript sources:
Auxiliary sources:
Prints:
| ||||||||||||||||||||||
Text & apparatus & commentaryPlain textText & commentaryText & apparatus
Honorabili et magnifico Domino Ioanni Dantisco, regiae maiestatis Poloniae ad sacram caesaream maiestatem oratori, fratri meo tamquam patri carissimo
Toleti in Carpentanis
Cornelius Duplicius Scepperus Ioanni Dantisco suo salutem.
Salutem.
Ego vero ad te ex Asturum portu Loredo transscripsi de rebus meis easque litteras Hieronymo Viromando iuveni docto et probo, qui a secretis est nobilis et generosi domini Wynckfyldt regiae maiestatis Angliae oratoris, puto Bilibaldi Cantabrorum datas esse, ut ad te transferret. Is si hoc ipsum fecit, bene quidem fecit, uti hominem ingenuum decet, sin minus, sane non habes, quod de me conqueri possis. Ego enim is sum, quem nosti tui nominis te ipso studiosior praeco, tametsi neque praeconio meo indigeas, atque ego fortassis virtutem tuam non possim perinde praedicare atque promereatur. Sed nolo tecum adulari, partim quod eo ingenio numquam natus fui, partim quod tu Cornelium amicum non haberes, si adulatorem haberes.
De fortunis meis non est, quod multum ad te perscribam. Navigavi, uti nosti, Neptuno atque Eolo repugnantibus. Cornelius autem Neptunum non admodum timet, Eolum autem, inferiorum virium satrapam, qui fit, ut vereri admodum debeat? Vis, dicam? Ter frustra comprehensa deos effugerat aura, par levibus ventis volucrique simillima somno, ut Maro tuus ait. Veni tamen in Cornubiam, primum Fowicum, deinde Pleumodiam, ubi leniit mihi dolorem nauseae marinae conversatio mutua honorabilis et praestantis profecto viri domini Iacobi Horswolli, hominis, quem tibi praedicare nolo, quandoquidem illum longe melius me dignoscere potuisti. Id dico atque iterum dico, quoniam iuratus tibi sum singula quaeque rerum mearum ad te perscripturum, in homine illo multa quidem invenisse me, quae admirari possem, sed nihil perinde mihi placuisse, quam quod te unice et amaret, et veneraretur. Scis tu, quam non sim tibi corrivalis in his rebus, quas tua tibi virtus elargita est, Fortuna sane adimere non potest Idque effecit, ut consuetudinem hominis probi et alias laudandi atque admirandi gratiorem habuerim. Quid est, quod multis tecum agam: conveni, contuli de rebus mu[l]tis, cognovi. Nihil enim refert, etiam si non satisfeci officio meo, cum viris bonis respondere difficile sit, satisfacere impossibile. Multa hic audivi de te, quae non potuerunt non grata esse. Sed primum locum vendicavit, qui pridem dictus est Iacobus, cum finem ego audiendi laudes tuas non facerem, ille vero multos in laudando surdos efficere posset, qui vero surdum efficeret illum bene auritum (nolo enim Graece dicere) Cornelium. Haec volui ad te scribere, ut scires multos te ubique amicos consecutum esse, deinde, ut cognosceres praefatum dominum Iacobum m[e]ritum esse, uti litteris tuis orbi commendaretur, deni[que], ne existimes me tui oblitum esse aut eorum numerum explere, quos docti δυογλοσσούς, vulgus sagaces, Cornelius nebulones vocat. Tu viciss[im] debes opinioni, aut si fidem malis vocari, respondere, et cum ubique id nomen consecutus sis, ut litterarum et prudentiae arcem tibi elargiantur, efficere, ut in iudicando lapsi esse non videantur. Facies autem [id]ipsum commode, si litterarum tuarum usufructum eidem non invideas, profecto mihi abunde satisfeceris. Q[ui], quem cum fratris loco habeas, aegre ferre non debes tibi idipsum significare velle, ut cum omnes de te non desinant bene praedicare, unus tu desinas aliorum officiis aut satisfacere, aut respondere.
Quod ad illustrissimum regem meum spectat, faciam, ut is officium tuum agnoscat. Neque vero existimare te decet inhonestum aut inutile futurum obsequium meum, cum fortunae minorem quam virtutis rationem habuisse te deceat.
Bene vale.
Ex Pleumodia, pridie Nonas Iulias anno Domini M D XXV.
Tuus ex animo Cornelius Duplicius Scepperus etc.