Illustrissimo ac Reverendissimo [Pra]esuli et Domino, domino [Ioa]nni Dantisco, episcopo Varmiensi etc., domino honorando

Salutem dico.

Si te, Reverendissime Praesul, offendit huius epistolae audacia aut, ut verius dicam, impudentia, quod a parum Tuae Amplitudini cognito proficiscatur, et non ignoscere velis affectui meo, iam multis annis pleno amoris alveo tibi decurrenti, omnem hanc culpam imputabis domino Sceppero, qui me ad hoc facinus omnino animavit. Equidem cum intellexissem ipsius excellentiam ad Illustrissimam Tuam Dominationem hinc daturam litteras, cupiebam illis inseri mea vota, quibus Tuae Amplitudini reipublicae Christianae inuigilanti perpetuam felicitatem precabar.

Ceterum, quo ille magis gratificaretur mihi, quem non solum amico patrocinio semper ab inuidiae satellitibus tutatus est, sed etiam tandem constanti fauore in campum honoris, nihil tamen tale ambientem produxit, facile ultro me currentem instigavit ad attentandum litteris meis pertingendumque amicitiae tuae limen, quo possim aliquando a Tua Amplitudine recipi inter inferioris loci amicos, quamvis nulli veterum umquam observantia et obsequio cessurus.

Itaque persuasissimum habeo facilem mihi fore veniam apud Tuam Amplitudinem aliqua ratione mihi debitum, quamvis temerario ausu petenti. Enimvero non potest Tua Amplitudo omnino denegare tam amico tamque devoto sibi pectori aliquam amicitiae partem, quo possim, saltem recenseri inter tuos, inter quos me sit Tua Amplitudo habitura ad omne servitium paratissimum, quandocumque libebit mihi quicquam imperare.

Interim hinc interpellaturus sum Tuam Amplitudinem meis litteris, donec mihi silentium imponat meumque officium tamquam importunum molestumve reiiciat. Huc his nihil addam, quandoquidem arbitror dominum Scepperum de rebus omnibus ad Tuam Amplitudinem copiosissime scripssisse. Qu[am] precor, ut Christus nobis quam diutissim[e] tueatur incolumem.

Raptim Londini, ipsis Calendis Septembribus, Anno Domini 1545.

Reverendissimae Tuae Amplitudini deditissimus Franciscus Dilfus