Clarissimo domino Ioanni Dantisco regiae maiestatis Poloniae etc. oratori, domino et amico tamquam patri plurimum observando

Salutem.

Scripsi ad te ex oppido Palamos in Celtiberis die XXVII-a Maii, quo etiam arbitrabar nos abituros esse, sed res secus accidit. Superveniens enim veredarius sive, si malis, posta nos unum diem impedivit. XXVIII-o die sub noctem conscenso myoparone statueramus navim onerariam, quae, ut solutior esset liberiorque ad velificandum, in altum se contulerat, assequi, sed res secus accidit, quandoquidem nocte tota frustra consumpta nec inventa navi ob tempestatem et tenebras, sub diluculum redimus in portum. Nec eo magis perterriti autem sumus, ientati enim refectis iam viribus rursus experimur fortunam tandemque non obstante pruina, quae visum impediebat, quaesitam navim attingimus eaque conscensa statim vela pandimus medio vere Aeolo, Neptuno autem ita placido, ut nu[m]quam meminerim vidisse minus procellarum toto tempore, quod fuit ad Kalendas usque Iunias, hoc est ad quintum usque diem, quem e portu solvimus. Tunc inito consilio, cum iam litora Massiliae et Galliae Narbonensis fere praeteriissemus, visum est operae pretium demissa navi magna, in myoparones, quos duos solum habebamus, nos conicere, relicta omni supellectile et familiaribus quoque et ad custodiam galeone uno, Monoecum Herculis portum petituri. Nam reliq[uum] omne litus infidum est, illud autem infidissimum, quod Ligus[ti]cum est, Gallis Savonam obtinentibus, quorum classis totum mare hoc infestat.

Et vide, per Christum, quam id bene ceciderit nobis! Pridie enim Kalendas Iunias, hoc est die Sabbato, septem biremes Maurorum totum litus pe[r]currerant, quas insecutae quattuordecim Gallicae triremes mutato consilio ad portum nostri Monoeci deflexere spe intercipiendarum trium triremium Genuensium, quae eo in portu anchoras iecerant. Sed male habiti t[u]tatique Galli a domino Monoeci amissis aliquot e classiariis nimbo globorum, qui ex muris huius arcis excutiebantur, amisso adhaec galeone uno, sub noctem m[e]liorem experturi alibi fortunam Vigintimilia oppidum et deinde aut in Corsicam aut Savonam contenderunt.

Pridie quam huc appullissemus, obscura iam nocte hinc solverat bergantinus ille, qui nuntium fert de capta urbe Roma deque pontifice in potestatem redacto, quae profecto victoria, mea sententia, parvam laetitiam nobis adferre iure debet, amisso fortissimo imperatore, cuius similem nescio, an hodie Hispania Galliave habeat - hoc illi praemium fortuna rependit – et profecto ego id mihi semper persuaseram, cuius rei puto esse te etiam testem. Sed pontifices quidem et alios capere poterimus, talem autem ducem haud facile, reor, recuperaturos esse. Quo fit, ut plurimum dubitem de reliquis mihique fere persuadeam futurum, quod et tu novissimis litteris tuis tetigisti. Sed haec talia sunt.

Enimvero illustris dominus cancellarius numquam melius valuit, nihil mali perpessus, immo ne nauseam quidem fere. Quorsum hinc sit abiturus, nescio adhuc, nam cum eo loqui hodie minime licuit tot negotiis occupato, quae illi faciunt litterae ad curiam scribendae. Reor autem aut Genuam concessurum esse, aut Vercellas, exspectaturumque responsum caesaris, quid sibi faciendum omittendumve sit.

Aiunt pontificem aut Caietam, aut Neapolim perductum esse in Hispanias navigaturum. Neque nos etiam, ut reor, deerimus adventui. Nescio tamen, quid adhuc facturus sit. Me sane taedet huius otii, quippe qui malim in negotio versari. Et solus ego citra gravem invidiam domesticorum et familiarium ita vivere non possum, praesertim cum desit Achates aliquis, in cuius sinum subinde mea infundam. Feram tamen aequo fortique animo omnia neque optimum senem et prudentissimum, donec is voluerit, deseram. Magna mihi spes est de omnibus, uti aliquando tibi dixi. Non potui ad te quicquam scribere, cum desint τα γραμματα, sunt enim in carissimis rerum mearum, quae in navi magna permansere. Ad quam myoparones aliquot mittimus et supellectilem, et relictos ibidem familiares exportaturos.

Homines aliquot inepte lepidi apud vos iocis scommatisque adversum me agunt, quos ne litteris quidem inserere verentur, ridiculi sane futuri, si me aequum pugilem, et quales ipsi sunt, invenirent. Omnis culpa est mea, quod abierit ex curia cancellarius supremus, cuius ipsi bonitate ad explendas privatas cupiditates suas hactenus abusi sunt. Tu vero testis es, quid ego qualiterque fecerim. Neque ille meo consilio indiguit, quippe senex et prudens et re determinata triennio, priusquam Cornelium novisset. Adiciunt litteris suis, quas ad consortes scribunt, et caesarem mihi indignari, quod ego purum putum mendacium esse scio, quippe quem non latet, qua in fossa cauterium sit. Haec ad te volui scribere, ut si quando ad te veniant. Venient autem aliqui per transennam illis meam excusationem, si tamen excusatio est, ubi culpa non fuit, neque a bonis etiam viris, nisi stolidi sint, etiam putatur, obtrudas.

Si quid de rege Dano audias, non dedignaberis ad me scribere. Ego vicissim nihil te celabo successuum nostrorum. Commenda me humiliter reverendo et excellenti domino vicecancellario et domino Alexandro, et domino Hallero offerque illi officium meum. Familiae etiam tuae fausta omnia et felicia apprecor. Deus optimus te diu conservet.

Ex Monoeco portu Herculis, III-o Nonas Iunias anno M D XXVII-o.

Tuus, quem nosti, Cornelius Duplicius Scepperus