Ad Ioannem Dantiscum episcopum Varmiensem

Ut fato miserabili peremptam
Lugens Eurydicen gemebat Orpheus:
Sic Annam sociam mei cubilis
Deplorans gemo, quam salutis autor
Ad vitae Deus exitum vocavit.
Nam saevum mihi vulnus ac dolorem
Eius fecit acerba mors, et huius
Vitae delicias ademit omnes.

Me non afficiunt, ut ante, dulces
Musarum citharae: nihil virentes
Parnasi moror amplius recessus:
Sed nuda velut aridaque in ulmo
Considit viduus gemitque turtur:
Vitam sic modo duco luctuosam
Singultu, gemitu, dolore, fletu.
O si pharmacon ipse nunc haberem
Illud, quod Polydamna Thonis uxor
Dono Tyndaridi dedit Lacenae:
Quod cum Telemachus bibisset, omnem
Absterso posuit dolore luctum:
Nil illo mihi gratius daretur,
Obliviscerer ut mei doloris.
At orbatus amore coniugali,
Quantum tristitiae et doloris hausi:
Tantum praebuit his diebus, a te
BEMBI mors mihi nuntiata, luctum,
Illum numinis instar, atque tanquam
linguae praecipuum decus Latinae
Sum miratus: et ille me vicissim
Complexus iuvenem senex amavit,
Immortalibus extulitque scriptis.
Quare non minus ac meam maritam,
Extinctum doleo gemoque BEMBEVM:
Cuius tres Charites novemque Musae
Lugent interitum, simulque plangunt
Maestis Adria, Tybris, Arnus, undis.
Sed qui sanguine nos suo redemit,

Ambobus tribuat (precor) sepultis
CHRISTVS perpetuam beatitatem:
Longaevam tibi prorogetque vitam.

AD EVNDEM

Parvum suscipe, Praesul, hunc libellum,
Quo te donat amans tui SABINVS.
Auro splendidus et niteret ostro,
Me blandis nisi mollibusque verbis
Festinanter et ocius rogasset,
Ut Dantisce tuus libellus esset.