Qua te praecipitas mente, libelle,
Linquens scriniolum, quod tibi clausum
Non parvo fuerat tempore, pergens
Ad terras, homines adque remotos.
Qui vix hospitio te reputabunt
Dignum, tot variis qui modo sectis
Inter se lacerant, quae vetus illa
Patrum religio condidit olim?
Saevis, nonne vides, cuncta sub armis
Quam sint invia per prata, per agros,
Turbatas et ab is esse vel urbes
Munitas, quod item nemo sit ausus
Fidentes per iter figere gressus?
Nusquam tuta fides! Plena timoris
Fervent compita, Mars saevit ubique,
Multos opposuit caesaris actis,
Quae feliciter his terminat annis,
Iusto subiciens ense rebelles.
Accedit, populi funere regum
In sese rabie corripiuntur.
Hinc Galli trepidant hincque Britanni;
Et turbis nec ab is Sarmatis ora
Est immunis, et hoc propter utrumque
Regem, sic et eum, qui modo vita
Excessit pius et sanctus, eumque,
Qui vivus superest, rectius ut res
Regni dirigat et sceptra gubernet.
Qualis Pannoniis sub recutita
Pax sit gente, liquet; qualis ubique
Vicinisque locis, quae vagus Hister,
Quae per dogma recens pestifer Albis
Et Rhenus gelidis alluit undis,
Quis nescit? Latium fertur et omne
Scriptis militibus promere signa;
Infestus Rhodanus, saevus Hiberus
Immitisque Tagus fustibus altis
Ferratisque globis, missilibusque
Armant mortiferis agmina multa.
Vix umquam fuerant tempora prisca,
Haec ut nostra, magis noxia totque
Turbis concita per bella, nocendi
Per multosque modos, nunc quibus orbis
Afflictus teritur. Quod meruerunt,
Quae committimus hic, crimina nostra.
Pura mente Deum quis colit? Aut quis
Sanctorum merito nomen honore
Profert? Quin temere saepe profanant
Multi, ludibriis afficiuntque.
Sancti dante Deo plurima possunt,
In quo cuncta vident, luminis eius
Illustres radiis; vota suorum
Ad summum referunt semper et augent,
Stantes ante thronum iudicis Agni.
Cui nos conciliant et sibi iungi
Orant, ut numerum compleat omnem,
Ex quo deciderat Lucifer ille,
Qui par esse suo mente volebat
Factori tumida, trusus ad imum
Cum multis sociis limen Averni.
Tales discipulos hic habet illos,
Sub panis specie nobile Christi
Qui corpus, simul et sanguinis undam,
Pro nobis fluidam, non venerantur.
Hanc et vituperant, quae pia nobis
Hunc panem genuit virgo parensque,
Haerentes vitiis turpiter, omni
Pleni spurcitia cordis et oris,
Detrusum satanam sicue sequuntur
Recta flammivomum subtus ad Orcum.
Hos tu non metues, care libelle,
Et tot proveniunt quae mala passim
Attrittas misere per regiones?
Securum gradiens teque futurum
Confidis per iter, mille latronum
Quod nunc insidiis noscis ubique
Obsessum? Remane, donec abire
Hinc tutus poteris! Sed nihil ista,
Ut circumspicio, te remorantur,
Cum iam sarcinulis sis oneratus.
I felix igitur! Nulla nocebunt
Intentata tibi tela dolique,
Qui fers rubra tui stigmata Christi
Ac insigne crucis, quod procul hostes
Horrescunt Stygii, quotquot et illis
Iuncti sunt homines, impietatis
Cultores, tibi quod cedere coget
Sint utcumque licet tempora nostra
Tot infesta malis, obvia cuncta;
Signum nam crucis hoc omnia vincit.