Magnifico prudentissimoque Domino Ioanni Dantisco, regiae maiestatis Poloniae apud sacram caesaream maiestatem oratori etc., amico meo tamquam fratri carissimo

Ioanni suo Dantisco Cornelius Duplicius Scepperus salutem.

Ne tu semper similis es tui, Ioannes Dantisce? Accepi litteras tuas, in quibus me Oedipum esse iubes. Ego vero utinam tuo erga me amori benevolentiaeque respondere possem, non dicam satisfacere! Et prius sane de te hanc spem concepi, ut existimarem nihil omissurum esse, quod in rem meam faceret, et nunc mirifice amplexor benignitatem tuam.

De rebus meis uti scribam nonnihil, facit ratio profectionis meae ad vos. Quandoquidem iam mortua illustrissima regina principe mea solutus sum liberque. Et magnifice de me sentit illustrissima domina Marguarytha ipsaque citra interpretem affirmavit me non secus a se caesareae maiestati commendatum iri, quam optimum e suis familiaribus maximeque praecipuum. Idem Aurei Velleris equites, idem nobilissimi quique mihi promittunt neque vanis aut inanibus verbis, sed quod operam quoque meam nonnumquam sibi usui futuram persuadeant. Itaque ad vos paro iter.

Hodie primum ad me delatae sunt litterae tuae, qui dies est Martii septimus, plus minus duobus mensibus in itinere detentae. Spero alteras a te missas esse, e quibus caesareae maiestatis iudicium et voluntatem intelligam. Tu fac, mi Dantisce, ut me ames, et ad mensem ad te venturum exspecta. Interim non desiste rebus amici consulere prospicereque.

Vale.

Ocius duco ex Antverpia, VII-o Martii anno M D XXVI-o.