Reverendissimo et illustrissimo Principi et Domino, domino Ioanni episcopo Culmensi et episcopatus [Po]mezaniensis administratori etc. ... mihi colendissimo

Reverendissime et ilustrissime Princeps ac Domine, domine colendissime.

Sub finem Maii princeps ac dominus meus a sacratissima caesarea maiestate etc. legatus missus est in Daniam, verum propter bellicos, quos Lubecenses, neglecto paulo ante percusso foedere, contra fas et aequum contra Holsatiae ducem excitaverant tumultus, in itinere aliquandiu subsistere coactus, rebus intentatis rediit. Cui ad X Kalendas Iulii redeunti et in Vörden exsistenti Reverendissimae et Illustrissimae Dominationis Vestrae redditae sunt litterae. Quod vero hactenus non respondit, una causa est, quod Reverendissimae Dominationis Vestrae cubicularius iam abierat, altera, quod post reditum illum suum fuit semper occupatus dixitque mihi se, ubi cubicularius redierit, responsurum.

Non censui ego tacendum tam diu ad eas, quas mihi Reverendissima Dominatio Vestra scribere dignata est. Exilui enim gaudio, cum signum tantum litterarum inspicerem atque postquam litteris iam apertis certo mihi constaret, quod antea audiveram tantum et subdubius speraveram, magis gaudere coepi, litteris autem lectis maximas cepi voluptates, primo ex Reverendissimae Dominationis Vestrae in me singulari benevolentia, deinde ex magnifici et generosi domini Ioannis a Werden etc. (quem satis observare nunquam potero) in perferendis et transmittendis litteris fide et diligentia. Vix arbitr[o]r aliquem posse reperiri, in quo tam variae et magnae dotes una elucescerent atque utinam vel ipse rex esset, vel sui similes ubique regnarent, quem qu[anto] magis interioribus meis oculis intueor, tanto magi[s] admiror, veneror et suspicio

Rogo Reverendissimam Dominationem Vestram, u[t] suam, quam sponte erga me concepit, benevolentiam ab illo mihi impetret, ut eam augeat et diutissime conservet, ego in ipso vicissim observando numquam quicquam praetermittam.

Bellicorum autem tumultuum, de quibus in initio scripsi, auctor fert[ur] Anglorum rex fuisse, qui Daniae regnum iam diu ambivit, verum sua falsus est spe, quam comes ab Oldenburg, captivi regis Christierni consanguine[us], omnem abstulit. Magnum enim concitavit popular[ium] tumultum regnumque Danicum cum exercitu intravi[t] et Coppenhagen occupavit.

Monasterien[ses] adhuc resistunt neque in hunc diem potuerunt expugnari. Bruxellae omnia sunt laeta. Regina pulchre convaluit.

Eramus sub adventu landgra[vi] tristiores, nunc nullum de illo verbum audio. Haec prae[ter], non usque adeo multa, quae Reverendissimae Dominationi Vestrae scribam, habeo, nisi quod Cochlenium et Gemmam statim post meum reditum salutavi, quorum uterque magnis distentus occupationibus hactenus nihil scribere potuerunt. Cochlenium semper monui, qui saepe respondit se facturum, Gemma autem noster, quod felix faustumque sit, paulo ante meum ab hinc discessum uxorem duxerat praesbiteri filiam, iuvenem, mediocriter formosam et parum dotatam, sibi autem mirifice placentem. Cui tam strenuam nunc dat operam, ut ipsum praeter illam nihil oblectet. Utriusque tamen litteras tandem mihi traditas Reverendissimae Dominationi Vestrae mitto. Quam oro, ut pro singulari sua humanitate inanes meas litteras boni consulere dignetur, putabam enim quodvis potius me decere, quam penitus nihil respondere aut scribere Reverendissimae Dominationi Vestrae.

Cui me humillime et saepius commendo.

Ex Lovanio, VIII Kalendas Augusti anno MDXXXIIII-o.

Eiusdem Reverendissimae et Illustrissimae Dominationi Vestrae deditissimus servitor Daniel Mauch Ulmensis, reverendissimi episcopi Brixinensis secretarius