Reverendissimo in Christo Patri Domino, domino Ioanni Dei gratia episcopo Varmiensi, domino observatissimo

Reverendissime in Christo Pater et Domine, domine colendissime.

Officiosissimam servitutis meae commendationem.

Non est visum reverendissimo domino ea forma dare litteras ad venerabile capitulum, quam praescripsit Reverendissima Dominatio Vestra, quod aequum non esse diceret iis de rebus definire aliquid serenissimam maiestatem regiam, de quibus nihil haberet explorati. Mitto itaque Reverendissimae Dominationi Vestrae litterarum, quae scriptae sunt, exemplum, quas equidem non video, quid necesse sit venerabili capitulo reddi. Quod cum semel domum istam tradiderit dominus Plotowski, satis iudicasse videtur eam Alexandri esse et non pellionis, ita ut iterum eadem de re cognoscere minime sit necessarium. Nisi forte ob hoc reddendae sint litterae, quod factum consiliariorum approbatur, qui causam hanc ad suos iudices remiserunt.

Quod cupit ex me certior fieri Reverendissima Dominatio Vestra, quinam sint Alexandri partibus faventes, ut ab illis cavere possit, et si quis per hoc tempus reditum in gratiam regiam illi quaesiverit. Neminem prorsus scio, qui ab Alexandro stet, praeter unum doctorem Ioannem. Nam praepositus Vilnensis, simul ut intellexit, mihi quoque negotium esse cum Alexa[ndro], valere eum iussit ac tutari causam eius desiit, quod diceret meam se amicitiam Alexandri anteponere, quod maiori illi usui esse possem qua[m] ille. Itaque neque clam, neque pala[m] videtur agere quicquam pro Alexandr[o]. Sed et doctoris Ioannis erga illum studium iam refrixit. Non ita pridem invitatus erat ad prandium per me. Cumque prius expostulasset mecum, quod aliter scriptae fuerint litterae a[d] Gedanenses de arca, quam mandasset serenissima maiestas regia, cuius haec erat voluntas, ut si tempo[re] salvi conductus acceptam eam esse constaret, Alexandro redderetur. Tandem paenitere se dixit, quod Reverendissimae Dominationis Vestrae gratia propter Alexandrum excidisset. Ac veterem consuetudinem cum illa suam quamque semper sibi faventem Reverendissimam Dominationem Vestram habuisset, commemoravit; non esse tanti Alexan[drum], quod illius causa constituta iam et inveterata gratia dissilire deberet.

Cui ego dixi: mihi non videri tam gravem esse offensionem Reverendissimae Dominationis Vestrae, quin eam depositura sit, si facti eum paenitere cognovisset. Ecce autem dum ista loquimur, venerunt litterae a Reverendissima Dominatione Vestra, quibus minus iam se irasci illi scripsit, quod in me curando tanta fide usus sit. Totam illam partem ei legi, nonnullis tamen ommissis. Fuit ei valde gratum. Cupit enim vehementer in gratiam Reverendissimae Dominationis Vestrae restitui, a qua ego maiorem in modum peto, ut eum in gratiam recipiat. Nam et Alexandri causam deseruisse iam videtur, nisi si quid agat occultius, quod a me sciri non possit. Sed nihil proficiet. De inspicienda arca nondum egit reverendissimus dominus cum serenissima maiestate regia. Scribam per dominum castellanum Gedanensem.

Commendo me gratiae Reverendissimae Dominationis Vestrae ac Deum precor, ut quam diutissime vivat incolumis.

Vilna, Idibus Novembribus 1540.

Eiusdem Reverendissimae Dominationis Vestrae servitor deditissimus Hosius